Als ik toch eens lief zou kunnen zijn. Ik ben onhandig, ruw en soms zelfs bot. Dat lijkt vanzelf te gaan, terwijl het vanbinnen heel anders voelt. Ik maak er inmiddels niet meer zo’n probleem van. Ik ben een einzelgänger of noodgedwongen geworden misschien, maar goed, op dit moment zit mijn gedrag me wel weer in de weg. Ik voel me licht, bijna zwevend en heb allerlei leuke plannetjes in mijn hoofd, waar ik me stiekem erg op verheug. Mijn huis is opgeruimder dan ooit, de ramen zijn helder en ik ben het liefst aan het dansen. Ik luister naar het gekwetter van de vogeltjes en verlies mezelf daar helemaal in. Kun jij me helpen, vertellen hoe ik dit gevoel overbreng naar haar? Is beginnen met een brief misschien een idee?