De stoelen staan opgestapeld achterin de aula, net als toen – die gemiste kans op het examenfeest. Ik probeer zoveel mogelijk blikken te ontwijken. Inge, waar ben je? Mijn jack jeukt in mijn nek als ik me weer omdraai. Mijn God, daar staat ze. Alleen. In een paar stappen ben ik bij haar. Haar vingers strelen de steel van een champagneglas, geen ring! 'Hoi, Inge.' Haar ogen, zo zeldzaam zachtbruin. In mijn aarzeling of ik zal zoenen of een hand geven, doe ik geen van beide. Ze lijkt iets te willen zeggen, maar glimlacht slechts en geeft me dan een hand. Alsof ik schrikdraad aanraak, de siddering raast door mijn lijf en laat elke twijfel verdwijnen. 'Kom, Inge. Je glas is leeg.' Ze knikt en zegt zachtjes ja. Haar stem klinkt hees.