#71-Niet vertellen, maar vertonen.

Na een snelle rondgang op verdieping ‘romans’, waar bijna geen publiek was, zag ze dat hij er nog niet was. Ze liep wat rond, keek in de boekenkasten, pakte er af en toe boek uit om zich een houding te geven en hield ondertussen de roltrap in gaten, waarbij ze zich zodanig opstelde dat ze hem op de rug zou zien als hij naar boven kwam. En toen dat na een kwartiertje daadwerkelijk gebeurde, wist ze waar zich kon verschansen als hij tenminste rechtstreeks naar de kast zou gaan waar het boek stond dat zij hem had aangeraden. En dat deed hij. Ze streek met een klamme hand haar blonde lokken uit haar gezicht en voelde een trillende spanning in haar maagstreek, haar benen voelden vreemd, slap. Twijfel, ze kon nog terug, toch deed ze de stap naar voren die haar voorbij de bescherming van de boekenkast bracht. Nu stond ze op een afstand van een paar meter recht voor hem, een ernstige in zichzelf gekeerde blik. Ze kon hem bijna aanraken en dat zou ze het liefst willen doen, omarmen. Hij had het boek open in zijn handen en las er in. Even keek hij op toen ze tevoorschijn kwam, terloops en vervolgens weer in het boek. Een tel later, met een ruk keek hij weer omhoog, recht in haar gezicht nu, het boek gleed uit zijn handen op de grond, “Louise?” fluisterde hij.