Niet te geloven, de trut! Elke ochtend lijkt het wel eerder te beginnen. Mopperend draai ik me om en stop mijn hoofd diep onder de dekens zodat ik onze hond niet langer hoor. Maar helaas, ze schijnt het te weten en piept ietsje harder. Oké, ze wint. Ik sleep mijn nog niet wakkere lijf het bed uit en kleed me aan. Met een slaperig hoofd met de honden de straat op, ach, de buurt is het onderhand wel gewend. Eenmaal thuis ben ik wakker en toe aan een warme kop thee met twee beschuitjes. We kunnen de dag weer aan.