Het schip schommelde heen en weer maar ik blijf stabiel. Vreemd. Een zuchtje wind doet me soms al wankelen. De woeste zee jaagt me geen angst aan. Heel eigenaardig. Ik hou wel van de zee maar wantrouw de golven en vooral het kunnen van de kapitein. Het is hier echt wel mistig. En waarom ben ik helemaal alleen? In de verte speelt een vrolijk deuntje. Het klinkt luider maar de mist wordt waziger, en de golven lijken te verdwijnen. Ik word wakker in een zee van kussens. Liever terug die boot op, denk ik dan. Nog vijf minuutjes?