In mijn hand, uit mijn hand, weer tussen mijn vingers en.. Voor een grote kast staande, gooi ik zo snel mogelijk allerlei poststukken in vakjes. Mijn ogen scannen de enveloppen op straat en postcode. Binnen een minuut of vijf heb ik de ene na de andere brief ondergebracht in het postcodesysteem, dat ooit bedacht moet zijn door een hokjesdenker. Soms kost het even wat meer tijd om een kaartje voor tante Mien ergens te plaatsen want niet iedereen schrijft even duidelijk. Ook moet ik alert zijn op de ladingen die doorgestuurd moeten worden omdat er iemand is overleden, verhuisd of in schuldsanering terechtkwam. Ik ben een klein onderdeeltje van het systeem dat postcircus heet en tegelijk een onmisbaar schakeltje. Als ik chagrijnig ben, loopt iemand de kans zijn post niet te ontvangen. Gelukkig ben ik niet zo heel vaak ontstemd. Kijk, een brief van iemand die erg weinig gegevens van de ontvanger had maar toch zó graag een brief wou sturen. Een vrouw, zo te lezen aan het handschrift. Ze heeft zich aan het schrijven gezet maar halverwege de adressering blokkeerde er iets, zodat de post een onzekere toekomst tegemoet gaat. Gelukkig heeft de schrijfster in al haar levensjaren een ongeschonden vertrouwen in de mensheid en voorál de postbode gehouden. Ze weet niet dat de tijden veranderd zijn en dat er weinig levenskansen zijn voor onvolledig geadresseerde poststukken. Ik kies voor ongehoorzaamheid en probeer het runenschrift op de envelop te ontcijferen. Hierbij is het goed, zelfs onmisbaar, te weten dat het filiaal van het circus waar ik werk, in het Noorden gevestigd is. “Ah postbode, dat waitn joe ja wel’ staat er onder het broddelwerk. Ik schrijf de benodigde gegevens eigenhandig op en geef de brief mijn zegen mee. Schrijfselsje