Daar lag hij op bed. Verschoten bruin met zwarte vegen. Viltstift vlekken in de keel. Van de keer dat broer en ik doktertje speelden. En broerlief het nodig vond Moppie een prik te geven, ik niet wetende dat hij de dop er echt af haalde! Tranen verschoten om mijn kleine Mops, voor altijd getekend. Nooit meer werd er met hem gespeeld. Alleen nog gekroeld. Iedere nacht. Ieder rotmoment in mijn leven. Moppie was er altijd bij. De zwarte vegen waren de tekenen van het verlies van mijn trouwe hondenvriend. Dikke tranen met mascara van een ontroostbaar 16-jarig meisje. Tot aan het dierencrematorium aan zijn zijde gelegen. Daardoor kreeg mijn Mops een nog dierbaarder betekenis. Mijn Moppie. Mijn steun en toeverlaat. Altijd bij mij in bed. Mijn Moppie, zo teer en breekbaar. Zo oud en versleten. Een rood, half mondje en zwart, verschoten oortjes. Mijn kleine knuffel nijlpaardje. Nu een dierbaar plekje in mijn nachtkastje. Dicht en veilig in mijn buurt. Elke week nog geef ik hem een aai over de bol en een kus. Voor altijd mijn Moppie. Voorzichtig leg ik hem terug in mijn nachtkastje. Hopend dat hij voor altijd zo blijft als hij nu is. Vol met herinneringen. Mijn herinneringen.