Vanavond is gewoon een gemiddelde vrijdagavond. Jim is net terug van de team building dag op de Apenheul, en ik ben net terug van wat ik graag mijn werk wil noemen. Opeens vliegt het speeltje op en gaat resoluut op mijn handpalm zitten. Het speeltje is niet het type dat uit zichzelf dingen onderneemt. Het moet dus wel dat iemand anders hierachter zit. En ik weet natuurlijk wel wie. ‘Jim, dit is hem. Hij is teruggekomen.’ Jim kijkt een kort ogenblik op van zijn Donald Duck naar het beestje en schudt dan lichtjes het hoofd. ‘Maar, zie je wat ik zie? Het is hem.’ Het beestje beweegt van mijn vingertoppen richting mijn pols. Alles met elegante sprongen. Hij kan de dingen die Jim niet kan. ‘Lorena, dit is echt niet goed hoor.’ Het diertje kijkt me even aan, alsof hij toestemming wil vragen om op Jim’s schouder te zitten. Waarschijnlijk zou hij het dan nog niet geloven. ‘Ik weet dat het hem is Jim. Het kan me niet schelen hoe je daarover denkt.’ Het beestje glimlacht. Alles aan hem spartelt, net zoals hij altijd deed. Na jaren is hij toch weer teruggekomen, zo’n type is hij ook gewoon wel. Vroeger was hij ook wel eens weg, vaak op zakenreis in Hawaii of zo. En dan kwam hij gewoon weer thuis, in plaats van een exotisch type aan de haak te slaan. Zo gaat dat nu ook, alleen heeft hij een andere vorm aangenomen. ‘Ik ga ze weer bellen hoor.’ Het beestje ziet hoe zijn hand naar zijn mobiel reikt. Als een libelle zo vlug gaat hij op het schermpje zitten. ‘Verdomme…’ Met een gehaaste beweging laat Jim de groene robotsprinkhaan op het bijzettafeltje glijden. Zijn blik is zo duister dat het bijna de warmte van zijn voorganger bevriest. ‘Soms vraag ik me af of jij wel in deze wereld thuis hoort, Lorena…’