Wekelijkse schrijfopdracht # 69

Hij staat naar haar hand; zachtjes wrijft ze hem heen en weer tot hij glanst. Hij past precies in de spanne tussen duim en wijsvinger. Hij is van haar, van haar alleen. Zonder te kreunen, ontlaadt hij zich in golven en kleuren. Opera- of bourgognerood als hij verliefd is, maagdenpalmblauw of olijfgroen waarin haar ogen reflecteren, maanstof of aardevuur voor als het laat wordt en zij hem niet loslaten wil. Zij delen het vuur voor het geschreven woord. Hij is altijd bij haar, ook als ze gaat werken. Gehoorde woorden laat hij vervloeien op papier. Zo ook die dag op een politiebureau. Was het haar attitude die verdachte aanzette tot een greep naar haar keel? Hij was uit haar hand gegleden en terechtgekomen op zijn gouden puntje. In het sleetse linoleum bleef hij trillend staan. Haar paniek sloeg in golven door het politiebureau. Omvergeworpen stoelen, geschreeuw, visitatie van verdachte. Hij had zich omgerold en lag glanzend verlangend te wachten in een hoek. *** Excuses dat ik mijn eerste tekst heb verwijderd aangezien reacties dan gaan zweven.