Theecomfort De dag dat mijn opa werd begraven, had ik nog geen rijbewijs. Aangezien er een paar mensen moeilijk ter been waren, stelde ik ze voor om in de auto plaats te nemen. Mijn ouders zaten in een volgwagen. De motor sloeg gelijk af en nog een keer. ‘Kunt u wel autorijden?’ vroeg een man achterdochtig. ‘Jazeker, ik rijd al heel lang. Een Volkswagen zorgt wel vaker voor problemen.' Dat ik nog lessen volgde, vertelde ik er uiteraard niet bij. Zonder ongelukken kwamen we bij het kerkhof aan. Van het hele gebeuren herinner ik me niets meer, op de autorit na. Mijn nichtje en ik mochten als eersten iets uit de inboedel kiezen. Veel van waarde was er niet. Eigenlijk helemaal niets. Er stond ook een grote staande klok. Daar had niemand belang bij. Het was ook een onmogelijk ding om mee te nemen. Nichtje koos een paar sierlijke vaasjes en ik een stenen theecomfort. Het erfstuk staat hier nog altijd. Ik pakte hem op om te zien of ik hem in één hand kon houden. Dat lukte. Telkens als ik ernaar kijk, zie ik het huisje van mijn grootouders glashelder voor me. De kozijnen en deuren waren rood geverfd. Niemand anders had dat. Ook zie ik mezelf als onervaren chauffeur weer in de auto klungelen. Niets is mooier dan herinneringen.