Het is bruin maar dan een mix van rood van uitgesteld verlangen en blauw van een verwaarloosde verliefdheid, met een zucht geel van zelfmedelijden. Het is koel van lichtzinnige afwijzing maar houdt altijd de belofte de hitte van begeerte te blussen. Als het zonlicht weerkaatst wordt, zie ik soms het blauw van de schaamte voor dat meisje waar ik zo goed mee bevriend was maar nu de naam niet meer van weet. Na een tijdje hoor ik ook niet meer die klaagzang -waren het engelen of was het gewoon een kinderkoor met mijn masker voor?- van weer een verloren dag, een dag die niet bracht wat ik ’s ochtends had bedacht en nu al niet meer kan herinneren. En dan hoor ik geroezemoes in plaats van geruis, piepkleine stemmetjes die mij met zachte maar onvermurwbare handen terug in mijn stoel duwen. Blijf op je plek en vaar aan de wind, zeggen de stemmetjes. De wind die zo’n vlucht met mij neemt en alle aardse zaken achterlaat. Geen druk van de zwaartekracht, geen getrek van kuipende intriganten voor ontembare geneugtes. In de toekomst straalt altijd de nonchalance van de ongenaakbare clown in het zilvergrijs van de vergetelheid als ik mijn ogen samenknijp. De dag verliest langzaam haar verstikkende grip en verdwijnt met onderdanig gebogen rug. PS Letterlijk gaat dit over een flesje bier (bah wat ordinair) maar in zijn algemeenheid over de verdoving van alcohol.