Mijn moeder was een sproetige Engelse, die als kind elk jaar rood als een kreeft terugkwam uit Brighton. Het was soms wat pijnlijk, maar het hoorde bij de opvoeding. Later, toen ze in Nederland woonde, las ze dat één keer verbrand zijn als kind al huidkanker kon opleveren. Bij haar roodharige zoon ging ze direct met factor 50 en hoger aan de gang. Als toegift werd mijn lijf elke dag gecontroleerd op nieuwe vlekjes. Niemands huid is zo minutieus in kaart gebracht als de mijne. Als jonge puber – bang voor de dood – ben ik zelf gaan controleren en zelfs meten. Beduimelde schriftjes vol getallen en afmetingen moeten nog ergens op zolder liggen. Ik vond mezelf nooit zo knap, maar gelukkig ontmoette ik een meisje dat het leuk vond om in bed mijn sproeten te tellen. “Ik moet je iets zeggen wat niemand van je weet.” Ze moest erg lachen om mijn geschrokken gezicht: “Op je linkerbil heb je een prachtige moedervlek.”