Thermobeen… Tussen het moment van het scheppen van de motorkap en het draaien om eigen as, kraakt er wat. Over de straat tollen is de volgende ervaring. Don‘t try this at home! Eerlijk gezegd was je ook nog niet zo ver want je ligt op straat vlak voor je ouderlijk huis. Vriendin roept dat ze het de meester zal vertellen en een schoolgaand familielid verkondigt even daarna dat zijn zus weliswaar onder een auto ligt. “Maar ze komt er zo aan”. Weet hij veel, met zijn zeven jaren. Hé, is dat verwrongen stuk ijzer tegen die lantaarnpaal jouw fiets? De chauffeur draagt een zwartleren jas en een druipsnor. Hurkt op de straat naast je neer en ziet krijtwit. Hij heeft het over wakker blijven, wat lastig is als je in shock bent. Daar is de huisarts! Blijkbaar ooit gezakt voor zijn jeugd-EHBO want zonder plichtplegingen pakt hij je op. Zet je op één been. Waar je niet op kan staan. "Maar dat komt van de emoties" orakelt de welwillende geneesheer. Hij tilt je het woonhuis in. Daar lig je dan op je eigen bed. Later zal blijken dat vervoer met ambulance wenselijk was geweest. Allebei de benen zijn gebroken volgens de röntgenfoto. En er moet geopereerd worden met als toetje drie maanden gips om beide benen. Het jeukt enorm bij de wond. Met een lange haaknaald kun je onder het harde verband komen en gaan rossen. Ehm…. Het ding moet er ook weer uit geprutst worden maar zit een klein beetje vast. Is me dát zweten! Gelukkig, daar is ie weer. Het experiment wordt uit veiligheidsoverwegingen niet meer herhaald. De dag van de waarheid nadert. Met een soort slijptol wordt het gips verwijderd. De wond ligt open en bloot. Verbandgaas is er afgegaan. Getrokken, lijkt het wel. Hoe kan dat nou? Ga maar weer leren lopen... Tien jaar later wordt het litteken als museumstuk beschouwd. Waar maken ze zoiets nog? Pure ambacht man, zo’n verticale streep met dwarslatten. Dat is een thermobeen! Schrijfselsje