Een lachje speelt rond haar lippen. Ze heeft eindelijk haar vleugels. Inktzwart sieren de veren haar schouders. De naweeën van de talloze prikken die ze de afgelopen uren heeft doorstaan, deren haar niet. De wind doet zijn uiterste best en laat haar haren wapperen. Slaat op haar wangen. Maar de kou op deze tweede kerstdag wordt teniet gedaan door haar hervonden geluk. De warmte van haar nieuwe vleugels. Ze is eindelijk compleet. Haar gedachten fladderen terwijl ze de trappen oploopt. De wil om voor altijd vrij te zijn, om op te stijgen, net als een arend. Hoe vaak heeft ze dat lied gezongen in de kerk? Of als Bijbeltekst meegekregen? Maar het werd haar houvast. Haar lichtpunt in donkere dagen. Ze droeg het met zich mee, in zilver, zachtjes bungelend onder haar hals. Nooit ging het af. Als een teken, een verlangen, naar die eeuwige vrijheid. Nu pronkt het voor eeuwig op haar. Met een vinger strijkt ze zachtjes over de contouren. Streelt haar vleugels, betast voorzichtig de rode huid rondom. Ze voelt de opgezette veren, de warmte en knikt. Ja, het is tijd. Haar hand opent de deur. Nog even denkt ze terug aan het telefoongesprek dat ze gisteren had met haar moeder. “Je bevuilt het nest, je maakt het kapot”, was wat haar moeder uitbraakte. Ze was stil gebleven, terwijl de kloek tegen haar tekeer ging. Zoekend naar naar een antwoord. Maar ze had er geen. Tot vanmorgen. Ze fluistert: “Je hebt gelijk, mam”. Langzaam zet ze de laatste stappen en spreidt haar vleugels. Voelt hoe de kou haar al probeert te omarmen. Hoe de wind haar wil meenemen. Haar wil laten zweven, haar wil dragen. Weg van het nest, op naar de vrijheid. Net als die arend. Dan laat ze los, en stijgt. Voor even. Voor altijd.