# 68 Beschadigd

Mooi verhaal Willemina. Origineel gevonden die vijf verschillende antwoorden.

Wow! wat een knaller aan het eind. Goed hoor. Maar ik denk dat-ie nóg sterker is als je de laatste zin weg laat. Wat denk je?

Ai. Het einde had ik niet zien aankomen. Ik ben het eens met Nyceway - de vijf verschillende antwoorden zijn origineel. Knap verhaal.

Nyceway, Dankjewel voor je mooie reactie.

Bart, Je raakt me in mijn twijfel. Ik had het stukje in eerste instantie geschreven en geüpload zonder die laatste zin. Nyceway heeft het verhaal dan ook gelezen zonder de zin:" Had hij ook zijn vrienden voorgelogen?" Ik heb de zin nu weer verwijderd omdat het feit dat hij in verwarring raakt wel aangeeft dat hij die versie van het verhaal niet aan zijn vrienden, noch aan zijn vriendinnen verteld heeft. Ik dacht even dat ik dat nog moest uitleggen. Dankjewel Bartsnel! :-)

Bedankt voor je prettige reactie, Annemieke!

Goede twist op het eind. En een mooi verhaal. :thumbsup:

@Willemina, respect. Deze zin: [Ook zijn zusje was opvallend vriendelijk voor hem, alsof ze zich schuldig voelde aan het gebeuren.] vind ik niet passen in de tijdsverloop van je verhaal. Minidingetje: aanhalingsteken voor hoe.

Zo broos, de gelaagdheid van de schuldvraag... Heel subtiel verwoord! (Klein dingetje: geen komma na ?" -> "Hoe kom je er aan?" is hem talloze keren gevraagd. En ik zit een beetje met: pappa z'n of papa's?) Willemina, intens droevig einde na een lichtvoetig perspectief. Pijnlijk knap. :thumbsup:

Dankjewel Kahlyn!

Mili, dank je wel voor "respect"! Kun je uitleggen waarom je de zin over zijn zusje het niet vindt passen in de tijdsverloop? Ik zie het namelijk zelf niet. Aanhalingsteken verander ik. Slordigheidsfoutje (en dat voor een perfectionist ;-)).

Elyse, Bedankt voor het lezen en reageren en vooral voor "pijnlijk knap". En weer die komma, ik heb telkens ruzie met dat ding :( Ik heb papa en pappa even opgezocht via Google. Beide zijn goed. Zelf vind ik "papa z'n riem" volwassener klinken dan "papa's riem" en omdat beide kinderen intussen volwassen zijn heb ik daar voor gekozen. Ik twijfel even met je mee.

Wow, een heftig verhaal. Knap hoe je de bom tot ontploffen laat brengen in je laatste zin. Prachtig :thumbsup:.

echt knap verhaal....en ja die laatste zin laat plots alles draaien. knap geschreven!

Dankjewel Anne Borneman :)

Han, Bedankt voor het lezen en reageren!

Zeer origineel plot. :thumbsup: Sorry, maar juist als het onderwerp heel goed gevonden is, krijg ik de vervelende neiging om het verhaal extra onder de loep te leggen. Mijn insteek is altijd om het daarmee nog beter te maken. :( Jouw eerste zin is een uitleg van de tweede. Ik zou de eerste schrappen. Je schrijft specifiek vijf oorzaken van het litteken en maakt de lezer daarmee nieuwsgierig maar je benoemt er uiteindelijk maar een van die vijf. Waarom benoem je juist die ene en de rest niet? Als lezer word ik hierin niet tevreden gesteld. De reden waarom hij juist bij vrouwen door het litteken aandacht krijgt is goed gevonden. :nod: Werkelijk is dat zo. Vreemd vind ik dat zijn zus 'opvallend vriendelijk' is. Ik kan me wel indenken dat zijn grote zus altijd beschermend is geweest met zo'n vader. Misschien wegtrekken van de uitleg met de sjans van de vrouwen zodat het een op zich staand feit is? Het slot zeker zonder uitleg aan zijn vrienden. Ik zou zelfs de aai over het litteken eerst benoemen en dan haar vraag m.b.t. de gesp. Zijn gevoel hoef je niet uit teleggen , dat komt vanzelf bij de lezer binnen. Suggestie: benoem het litteken als zichtbare herinnering aan zijn jeugd (hinthint) ipv de val op het krukje. :? Maar wie ben ik? Het is een goed verhaal! :)

Ja, lekker. Iedereen de ene kant opsturen en dan van de andere kant een mokerslag uitdelen. Om het nog iets meer te laten schuren kan je de pijn ook helemaal aan het einde zetten; bijv.: Gisteren bracht zijn zus hem echter in verwarring toen ze met haar vingertop over zijn wenkbrauw aaide: 'Weet je nog, pa (altijd?) met zijn broeksriem?'

@Willemina. Ik ga met @Marie mee. Het einde is verrassend, maar het litteken in het begin heeft te weinig impact. Ik zie het als lezer als het ware over het hoofd. Ik snap dat hij het heeft verdrongen, dus vanuit zijn perspectief past het niet om er een drama van te maken, maar de "valse start" verzuipt. Punt is: zet de lezer scherp. Nu kabbelt het (n.m.m.) te veel en dat gaat ten koste van de leesbeleving. Je zou (ik noem maar wat) in het begin iets kunnen noemen dat het niet veel had gescheeld of hij was zijn oog kwijtgeraakt en dat zou hem vele kansen in het leven hebben ontnomen.

Zeer origineel plot. :thumbsup: Sorry, maar juist als het onderwerp heel goed gevonden is, krijg ik de vervelende neiging om het verhaal extra onder de loep te leggen. Mijn insteek is altijd om het daarmee nog beter te maken. :( Jouw eerste zin is een uitleg van de tweede. Ik zou de eerste schrappen. Je schrijft specifiek vijf oorzaken van het litteken en maakt de lezer daarmee nieuwsgierig maar je benoemt er uiteindelijk maar een van die vijf. Waarom benoem je juist die ene en de rest niet? Als lezer word ik hierin niet tevreden gesteld. De reden waarom hij juist bij vrouwen door het litteken aandacht krijgt is goed gevonden. :nod: Werkelijk is dat zo. Vreemd vind ik dat zijn zus 'opvallend vriendelijk' is. Ik kan me wel indenken dat zijn grote zus altijd beschermend is geweest met zo'n vader. Misschien wegtrekken van de uitleg met de sjans van de vrouwen zodat het een op zich staand feit is? Het slot zeker zonder uitleg aan zijn vrienden. Ik zou zelfs de aai over het litteken eerst benoemen en dan haar vraag m.b.t. de gesp. Zijn gevoel hoef je niet uit teleggen , dat komt vanzelf bij de lezer binnen. Suggestie: benoem het litteken als zichtbare herinnering aan zijn jeugd (hinthint) ipv de val op het krukje. :? Maar wie ben ik? Het is een goed verhaal! :)

Marietje, Bedankt voor je uitgebreide reactie (en opmerking dat het onderwerp heel goed gevonden is en 'zeer origineel plot' :)). Ik stel je kritische blik zeer op prijs. Over de eerste zin: zijn spiegelbeeld is trouw. Dit is een dubbelzinnige opmerking. De Hp is namelijk juist niet trouw. Zonder deze zin valt nmm iets van de charme van het verhaaltje weg. Ik ben daar nog niet uit. Over de oorzaken van het litteken. Wie zegt dat ik één van die vijf benoemd heb? ;) Ik voer alleen maar een schrijfopdracht uit :D . Over de beschermende zus: Ik ga even kijken of het zinvol is bijvoorbeeld een witregel te plaatsen om de zus los te trekken van het daaraan voorafgaande stukje. Je suggestie van het benoemen van het litteken als zichtbare herinnering ipv de val van het krukje is mij niet helemaal duidelijk. Wat bedoel je precies? Heeft iemand zich al afgevraagd hoe het komt dat het litteken op de wenkbrauw zit en niet op de meest voor de hand liggende plaats bij het gebruik/misbruik van een riem, nl. de rug? En of zijn zusje daar misschien iets mee te maken heeft?

Ja, lekker. Iedereen de ene kant opsturen en dan van de andere kant een mokerslag uitdelen. Om het nog iets meer te laten schuren kan je de pijn ook helemaal aan het einde zetten; bijv.: Gisteren bracht zijn zus hem echter in verwarring toen ze met haar vingertop over zijn wenkbrauw aaide: 'Weet je nog, pa (altijd?) met zijn broeksriem?'

Marcus, Bedankt voor je leuke reactie :-) Wat je opmerking betreft: ja, dat kan ook. Ik denk dat "Gisteren bracht zijn zus hem echter in verwarring" mooier is dan mijn zin "Hij raakte echter in verwarring." Blij met deze tip!

Je suggestie van het benoemen van het litteken als zichtbare herinnering ipv de val van het krukje is mij niet helemaal duidelijk. Wat bedoel je precies?

Ik bedoelde dat je ipv de oorzaak van het litteken, nl. de val van het krukje ( de uitleg van slechts 1 van de 5 genoemde oorzaken) te benoemen, je het algemeen kunt houden door het litteken een zichtbare herinnering aan je jeugd te noemen. Zonder daar op dat moment verder over uit te breiden. De lezer begrijpt dan aan het einde van het verhaal wel waar hij op doelt.

Heeft iemand zich al afgevraagd hoe het komt dat het litteken op de wenkbrauw zit en niet op de meest voor de hand liggende plaats bij het gebruik/misbruik van een riem, nl. de rug? En of zijn zusje daar misschien iets mee te maken heeft?

Ik vulde in dat hij bukte of wegdook voor de klap. Misschien sprong hij ervoor om zijn zus te redden of liep hij gewoon in de weg, draaide zich net om? Alles mogelijk maar niet dat zijn zus er iets mee te maken had. Die aanwijzing is mij te subtiel.

@Willemina. Ik ga met @Marie mee. Het einde is verrassend, maar het litteken in het begin heeft te weinig impact. Ik zie het als lezer als het ware over het hoofd. Ik snap dat hij het heeft verdrongen, dus vanuit zijn perspectief past het niet om er een drama van te maken, maar de "valse start" verzuipt. Punt is: zet de lezer scherp. Nu kabbelt het (n.m.m.) te veel en dat gaat ten koste van de leesbeleving. Je zou (ik noem maar wat) in het begin iets kunnen noemen dat het niet veel had gescheeld of hij was zijn oog kwijtgeraakt en dat zou hem vele kansen in het leven hebben ontnomen.

Leonardo Bedankt voor het lezen en voor je opmerkingen. Het verhaaltje kan zeker nog de diepte in. Ik heb het bewust wat (v)luchtig gehouden om de plot te versterken. Effectbejag, ik geef het zonder schaamte toe. Wat niet wegneemt dat je reactie me wel aan het denken heeft gezet. Ik neem de kritiek aan en doe er voor de volgende keer mijn voordeel mee.

Hallo Willemina, Leuk om meegenomen te worden in hoe de hoofdpersoon zijn litteken in zijn voordeel gebruikt bij zijn dates, met vijf verschillende antwoorden. Om vervolgens aan het eind met een heel ander gevoel en andere gedachtes bij het litteken geconfronteerd te worden. Kort maar krachtig. Een tip: * Je start is wat formeel, de rest is vlotter geschreven. Kijk eens of je de start iets meer in de stijl van de rest kunt krijgen. Soms is het voldoende om op een ander punt te beginnen, het een beetje om te gooien. Voorbeeld: "Hoe kom je er aan?" is hem talloze keren gevraagd. Hij kijkt naar zijn vertrouwde spiegelbeeld: dezelfde ogen, oren, neus en andere gezichtskenmerken. Hij is vertrouwd geraakt met de ontbrekende haartjes in zijn linkerwenkbrauw, daar waar een litteken zit. Hij heeft vijf verschillende antwoorden. Eén voor zijn vrienden, en vier voor zijn diverse ... - Corrie -

Hallo Corrie, Bedankt voor het lezen en reageren en voor de suggestie.

Je suggestie van het benoemen van het litteken als zichtbare herinnering ipv de val van het krukje is mij niet helemaal duidelijk. Wat bedoel je precies?

Ik bedoelde dat je ipv de oorzaak van het litteken, nl. de val van het krukje ( de uitleg van slechts 1 van de 5 genoemde oorzaken) te benoemen, je het algemeen kunt houden door het litteken een zichtbare herinnering aan je jeugd te noemen. Zonder daar op dat moment verder over uit te breiden. De lezer begrijpt dan aan het einde van het verhaal wel waar hij op doelt.

Heeft iemand zich al afgevraagd hoe het komt dat het litteken op de wenkbrauw zit en niet op de meest voor de hand liggende plaats bij het gebruik/misbruik van een riem, nl. de rug? En of zijn zusje daar misschien iets mee te maken heeft?

Ik vulde in dat hij bukte of wegdook voor de klap. Misschien sprong hij ervoor om zijn zus te redden of liep hij gewoon in de weg, draaide zich net om? Alles mogelijk maar niet dat zijn zus er iets mee te maken had. Die aanwijzing is mij te subtiel.

Marietje, Hp is tegen de kruk van de deur gevallen, niet van een krukje afgevallen ;-) (En nogmaals: wie zegt dat het één van de vijf genoemde oorzaken is? Grijns.) Wanneer ik het gedeelte over de val tegen de deurkruk eruit haal, slaat het verhaaltje dood, net als een glas bier dat te lang gestaan heeft. Wanneer Hp voor zijn zusje gesprongen is en de klap voor haar opgevangen heeft (één van jouw gedachten), zou dat kunnen verklaren waarom het leek alsof ze zich schuldig voelt. Het is inderdaad een subtiele verwijzing maar een goede lezer kán het oppikken (dat heb je net bewezen :) )

@Willemina. Ik ga met @Marie mee. Het einde is verrassend, maar het litteken in het begin heeft te weinig impact. Ik zie het als lezer als het ware over het hoofd. Ik snap dat hij het heeft verdrongen, dus vanuit zijn perspectief past het niet om er een drama van te maken, maar de "valse start" verzuipt. Punt is: zet de lezer scherp. Nu kabbelt het (n.m.m.) te veel en dat gaat ten koste van de leesbeleving. Je zou (ik noem maar wat) in het begin iets kunnen noemen dat het niet veel had gescheeld of hij was zijn oog kwijtgeraakt en dat zou hem vele kansen in het leven hebben ontnomen.

Leonardo Bedankt voor het lezen en voor je opmerkingen. Het verhaaltje kan zeker nog de diepte in. Ik heb het bewust wat (v)luchtig gehouden om de plot te versterken. Effectbejag, ik geef het zonder schaamte toe. Wat niet wegneemt dat je reactie me wel aan het denken heeft gezet. Ik neem de kritiek aan en doe er voor de volgende keer mijn voordeel mee.

Mijn trouwe fans weten dat het mij altijd gaat om het volgende verhaal. Je zei ergens dat het trouwe spiegelbeeld dubbelzinnig is bedoeld. Omdat het de eerste zin is en de lezer nog geen enkel beeld heeft, referentie, houvast, werkt dat m.i. niet goed. SUGG: Zijn spiegelbeeld is trouwer dan hij zelf is. Kijk, dan heb je me op het puntje van mijn stoel (opm moet wel passen; die suggereert dat de hp die eigenschap van zichzelf bewust is.)

WAUW!