Daar lag ze dan. Met ontbloot bovenlijf. Plat op haar buik. Kijkend door een gat naar de vloer. Op een massagetafel bij de acupuncturist. De fysiotherapeut had haar niet van haar armblessure af kunnen helpen en daarom besloot ze een afspraak te maken bij een acupuncturist. De kleine vriendelijke Indiase vrouw had van haar nek tot haar grote teen naalden gezet. Of het zou helpen wist ze niet maar er gebeurde in ieder geval wel iets. Haar lichaam tintelde van top tot teen. “Wat heb jij voor vlek achterop je rug tussen je schouderbladen zitten?” vroeg ze. “Eeeehm, dat is een pigmentvlek. Zit er al een aantal jaren.” “Je weet dat je lichaam sporen achterlaat van dingen die hij meemaakt?” “Eeeehm, hoe bedoel je?” “Die vlek zit op je longen. Wanneer zei je dat je deze vlek hebt gekregen?” “Rond mijn zwangerschappen.” “Heb jij toen groot verdriet gehad? De longen staan voor verdriet. Het kan zijn dat jij nog onverwerkt verdriet hebt. Het is heel belangrijk om je longen te bevrijden van dat verdriet.” Ze slikt. Het is net alsof het Indiase vrouwtje dwars door haar heen kijkt. Haar gedachten gaan terug naar het jaar 2000. Zou het echt waar kunnen zijn dat verdriet niet alleen een longmeridiaan kan verstoren maar tevens een afdruk, of liever gezegd een litteken achterlaat? En dan niet alleen binnenin het lichaam maar dat deze zelfs aan de buitenkant te zien is? Het verdriet om de miskramen had ze al die jaren met zich meegedragen. Zelfs 3 gezonde kinderen later was het nog steeds een gevoelig onderwerp. Ze had het altijd moeilijk gevonden dat ze dit verdriet met niemand kon delen. Naast het verdriet om het verlies van de zwangerschappen, en de droom, was ze ook enorm teleurgesteld geweest in de reacties van familie en vrienden. ‘Gewoon blijven oefenen.’ ‘Maar het was toch nog niets?’ ‘Ik wist niet eens dat jullie kinderen wilden?’ Elke uitspraak voelde als een messteek. Een dolk in de rug. Precies op de plek van het litteken. Ja, ze gelooft wat het Indiase vrouwtje zegt. Het stond immers op haar lijf geschreven.