#67 Laurent

“Voila!” Met een zwiepend arm gebaar toonde Laurent de bergen die in de verte lagen. Zoals hij daar stond met één arm in de lucht en één in zijn zij, zou je bijna denken dat hij de bergketen eigenhandig had opgestuwd. Melissa grinnikte. Het idee van de perfect gestylede Laurent aan de handenarbeid vrolijkte haar een beetje op. Toch was dit tot nu toe de ergste vakantie die haar ouders ooit hadden geboekt. Met deze verschrikkelijke tour naar niks. En dan die gids. Oh nee, hij kwam naar haar toe. “Mee-lie-sa,” gadver, alleen al hoe hij haar naam uitsprak, “dit uitzicht c’est magnifique, non?” Ze bekeek hem van onder haar pet. Van zijn glimmende schoenen, langs zijn geschoren benen, naar zijn te korte fietsbroek. Gadver. Van zijn vers gemanicuurde nagels naar zijn gladgeschoren kin. Zijn mond die standaard in een halve grijns stond en zijn ogen met de onmannelijk lange wimpers. Die ogen die net iets te onderzoekend keken naar een meisje van veertien jaar oud. “Magnifique.” Mompelde Melissa sarastisch terwijl ze wegliep. “Spreek je Frans?” Een vrouw van rond de twintig keek haar vriendelijk aan. “Nope,” antwoorde Melissa. “jij?” “Wat woordjes.” Ze boog zich naar Melissa toe, “Ik ken er een paar die perfect bij hem passen.” Ze knikte in Laurent’s richting, die geanimeerd aan het praten was met twee moeders die aan zijn lippen hingen. Bijna letterlijk. Melissa lachte met de jonge vrouw mee. Laurent keek haar kant uit. Snel wendde ze zich af. “Voila!” Laurent zwiepte met zijn arm. Twee tellen later verdween de lach van zijn gezicht, liet hij zijn arm zakken en stapte hij opzij zodat de toeristen foto’s konden maken. De zoveelste tour, de zoveelste toeristen. Allemaal hetzelfde. De helft van de groep kleede hem uit met hun ogen en de andere helft bekeek alles door een lens. Één keer *klik* en ze waren klaar voor het volgende mooie plaatje, maar zonder de foto’s zouden ze zich later niet eens herinneren dat ze een tour hadden gedaan. Over mooie plaatjes gesproken. Wauw, wat een lekker ding. Lange, blonde haren. Sprekende, blauwe ogen. Een lichaam met precies genoeg rondingen. Maar ze was zich nog niet bewust van hoe mooi ze was. Hoe oud zou ze zijn? Veertien, vijftien? Nog makkelijk in te palmen, omdat ze nog wat onzeker is, maar niet te kinderlijk van geest. Die lippen! Zijn adem stokte even. Toen slikte hij en stapte hij op haar af. “Mee-lie-sa,” meisjes geilden altijd op zijn ‘Franse accent’, “dit uitzicht c’est magnifique, non?” Ze bekeek hem van top tot teen. Hij voelde de spanning toen haar blik even bleef hangen bij zijn kruis. Ze mompelde “magnifique” en draaide zich om. Laurent glimlachte. Hij had beet. Twee cougars spraken hem aan. Terwijl hij met hen sprak, voelde hij haar blik op hem. Toen hij haar hoorde lachen keek hij automatisch haar kant uit. Even keek ze hem uitdagend aan. Toen ze weer wegkeek wist hij het zeker. Ze bloosde: hij had beet.