Hij fietste met wind in de rug over de buitendijk. De blauwe lucht deed de groene polder oplichten. Hoe sterker het contrast tussen hemel en aarde, des te mooier was Nederland. Hij zag al een kleurrijke groep poppetjes bij het water. Ontblote bovenlichamen, bikini's, rokjes, al het ontblote gebruind. Ze trokken zijn blik. Een aantal hem bekende poppetjes zwaaiden. Dat deed hem stevig doortrappen tot hij zijn fiets, standaardloos, voorzichtig om geen domino-effect te wekken, tegen een rijtje fietsen liet leunen. Tijdens zijn sprong over het hek begon hij al zijn shirt uit te trekken. Met de wind in de rug fietste hij vluchtig over de waker. Dit waren niet zijn dagen. Grijze lucht die miezerig overloopt in grijs landschap, dát was Nederland. 's Ochtends wind tegen en 's middags wind tegen. Die beproeving had hij nodig. Hij was er zo een gemaakt van psalmen en wijwater. Jezus was er ingeramd. Dagjesmensen aan zee vormden een bonte bende. Ontblote bovenlichamen, bikini's, rokjes, al het ontblote gebruind. Zijn blik werd erdoor vastgehouden. Hij versnelde zijn vaart. Helaas met wind mee.