ZIJ Ze snuift de geuren op. Na al die jaren wordt ze daar nog steeds blij van, net als van die vrolijke geluiden. Ze heeft zo’n kleurrijk wappergewaad gekocht om anoniem door de stad te dwalen. Dan merkt ze dat ze in een onbekend straatje loopt: ze is verdwaald. Ze zou de weg kunnen vragen aan een voorbijganger, maar ze wil zich niet laten kennen. Ook durft ze niet goed uit angst om belazerd te worden, of beroofd, of erger. In de verte ziet ze een buitenlander, strak in het pak. Het voelt als een afgang om hem de weg te vragen, dus besluit ze hem te volgen. Op een goed moment komt hij vast op een bekend punt. Nooit zal hij weten wat er is gebeurd; uit Amerikaanse politieseries weet ze hoe je ongemerkt achter iemand aan loopt. Ineens verdwijnt de man in een steegje. Dat kan toch nooit de goede weg zijn? Moet ze toch naar die hoek om gaan? HIJ Hoewel hij hier een paar keer per jaar komt, kan hij niet wennen aan de stank en het lawaai. Hij is de enige buitenlander en dat is wel zo prettig: niemand besteedt aandacht aan hem. Slechts twee mensen weten dat hij hier is, zijn opdrachtgever en de man of vrouw die straks het pakje in ontvangst neemt. Uit gewoonte kijkt hij toch of hij niet wordt gevolgd. In de verte ziet hij een buitenlandse vrouw, onhandig vermomd in zo’n soepjurk. Voor de zekerheid slaat hij wat extra hoeken om. Ze blijft hem volgen; het lijkt wel of ze een scène naspeelt uit een slechte politieserie. Hij gaat een doodlopend steegje in. Hij voelt of zijn wapen in zijn binnenzak zit.