wekelijkse schrijfopdracht #67: hp, tijd, ruimte Ik raak haar hand zachtjes aan, even maar. Zonder mijn ogen van haar gezicht te halen, schuif ik een stoel aan en ga zitten. Ik slik, ik zucht en al die tijd kijk ik haar aan. Zij staart langs me heen. Al die tijd en nog langer, ook wanneer ik haar hand pak, stevig vastpak tussen mijn beide handen en er zachtjes in knijp. Ook wanneer ik begin te praten. Het begint met het weer, koetjes en kalfjes en draait vanzelfsprekend op haar uit. Ze is ook zo mooi. Het blijft me verbazen, hoe mooi ze is en ik kan het niet laten daarover te praten. Over hoe mooi ze ook was die dag in de regen. Toen haar haren drupten en haar wimpers aan elkaar plakten, met kleine pareltjes glinsterend aan de uiteinden. Toen ik haar thuisbracht, hand in hand fietsend, en haar voor het eerst mocht kussen, terwijl ik de druppels zacht hoorde tikken op de mouwen van haar jas. Of toen ze me leerde grasje breien in de duinen en schaterlachte, terwijl ik de zaden uitproestte, met die twinkeling in haar ogen en een veeg zand langs haar slaap waar ze haar haren naar achter geveegd had. Ik hoor zijn stem, warm en vertrouwd, maar heel in de verte. Ik wil hem zeggen dat ik van hem houd, maar kan hem niet vinden. Ik weet niet waar hij is en nog minder waar ik ben. Ik zie licht, ik zie donker. Ik zie alles, ik zie niets. Ik zie mezelf in de regen, jong en verliefd, maar vanaf waar kun je jezelf zo terugzien? Ik voel me verward, geloof ik, en weet niet zeker of ik wel wakker ben, maar hij blijft tegen me praten en we gaan naar de duinen, want het weer is zo mooi. Ik zie de zon schijnen, de lucht helderblauw, of is de zon blauw in de schijnende lucht? De duinen die ruisen, de zeemeeuwen krijsen, hoog boven mijn hoofd. Hier was ik eerder. Ben ik dat, daar verderop in het zand? Ik weet niet of ik hier wel wil blijven, maar ook niet hoe ik hier wegkom. Ik luister hoe hij maar doorpraat en hoop dat hij me bij de hand neemt ver weg van hier, terug naar huis.