We zitten op de bank, ik geef de brief aan mijn huisgenote. Terwijl ze leest blijft het stil, inwendig huil ik een beetje. Uiteraard wisten we dat het eraan zat te komen, maar toch. Als ze klaar is met lezen, kijkt ze me verdrietig aan. ‘We hebben dus nog drie weken de tijd om te verhuizen?’ ‘Dat staat er wel’. Ik loop naar de keuken en schenk twee glazen wijn in. Bij het afsluiten van een periode hoort tenslotte een goeie borrel. Eenmaal terug in de kamer geef ik haar een glas en ga weer op de bank zitten. Gelaten kijken we elkaar aan. ‘Proost’. ‘Proost’. -- Het is druk, te gestrest en er klinkt te veel kindergehuil. De parkeerplaats staat bomvol met auto’s. De winkels stromen over van gezinnen die de wekelijkse boodschappen bij elkaar pakken of zichzelf te buiten gaan in veel te goedkope rommelwinkels. Ik loop de Jumbo binnen samen met mijn dochter. Als we bij de broodafdeling zijn aangekomen, blijf ik stilstaan. Hier moet het ongeveer geweest zijn. ‘Mama woonde hier eerder’. ‘Hoe kan dat nu? We staan hier midden in de supermarkt, mama. Woonde jij in de supermarkt?’ ‘Nee, dat niet. De supermarkt heeft hier niet altijd gestaan’. Als we wegrijden, kijk ik nog een keer achterom en zwaai naar iets wat niet meer is.