#67 - Historie (herschrijf onder #28)

Heel mooi stuk, Marietje. De details in de tijd zijn heerlijk om te zien en geeft een nostalgisch gevoel. Goed gedaan!

Heel mooi stuk, Marietje. De details in de tijd zijn heerlijk om te zien en geeft een nostalgisch gevoel. Goed gedaan!

Thanks! :D

Erg goed gelukt! Het zijn inderdaad de details, maar ook het ritme valt me op. Alsof je beide verhalen synchroon in ritme geschreven hebt. Bewust gedaan?

Een leven verstreken. Ik vind het mooi beschreven.

Wow, wat een knap staaltje sfeeromslag. Ik word er wel een beetje droevig van

Mooi verhaal. Mooie vorm. Dit kan zo in een bundel korte verhalen.

Marietje, Ja, mooie details, zoals het witte grind dat knarst :). Ook de sfeeromslag vind ik geslaagd. Ik zag het voor me als een korte film van Alex van Warmerdam. 'Gebladderd verf verlinkt de vale kleur.' - gebladderde (en wees voorzichtig met zo'n drievoudige alliteratie)

Dag Marietje, mooi gedaan. Ik was helemaal mee in de verleden tijd als zowel in het heden. Graag gelezen. :o

Erg goed gelukt! Het zijn inderdaad de details, maar ook het ritme valt me op. Alsof je beide verhalen synchroon in ritme geschreven hebt. Bewust gedaan?

Ik heb bewust een poging gedaan. Blij dat het gelukt is. Beide stukjes zijn ook exact evenveel woorden. Bedankt voor het compliment! :D

Een leven verstreken. Ik vind het mooi beschreven.

Hoe haar leven is verstreken mag men zelf invullen. Ze is weer terug waar haar toekomst begon. ;) Thanks! :D

Wow, wat een knap staaltje sfeeromslag. Ik word er wel een beetje droevig van

Verdriet vult de schaduw van de dood. ( schreef ik dat? :eek:) Bedankt voor je reactie. :D

Mooi verhaal. Mooie vorm. Dit kan zo in een bundel korte verhalen.

Bedankt voor het compliment. :D Wie weet, ooit in mijn eigen verhalenbundel van de wekelijkse schrijfopdrachten ! ;)

... zoals het witte grind dat knarst :). Ook de sfeeromslag vind ik geslaagd. Ik zag het voor me als een korte film van Alex van Warmerdam.

Tja, de hele week geluidsfragmenten beluisterd van grindgeknisper, grindgeknars en grindgeknerp. ;) Het landhuis dat ik voor ogen had heeft grind ervoor liggen dus ik moest wel. :) Bedankt voor het compliment. :D

'Gebladderd verf verlinkt de vale kleur.' - gebladderde (en wees voorzichtig met zo'n drievoudige alliteratie)

:eek: Zal ik opbiechten dat het me nu pas opvalt? Op het laatst gewijzigd van zachtgele naar vale. Deze kan heel goed, toch?

Dag Marietje, mooi gedaan. Ik was helemaal mee in de verleden tijd als zowel in het heden. Graag gelezen. :o

Graag geschreven! Bedankt! :D

Marietje, #13: Over: 'gebladderde verf verlinkt de vale deur'

Zal ik opbiechten dat het me nu pas opvalt? Op het laatst gewijzigd van zachtgele naar vale. Deze kan heel goed, toch?

Het kan, maar wees er zuinig mee in proza - alliteratie is meer voor de poëzie.

Mooi gebruik van een ritme, mooie taal. Het is bijna een chanson, Marietje.

Van cabrio naar stationwagon, van blond naar grijs, van een reagerende Herman naar een niet (meer) reagerende Herman. En ik mag zelf de tijd die daar tussen zit invullen, o wat is dat lekker. Ik heb al een paar scenario's bedacht. Zwieren, zwiepen, zwelgen, knarsen en rollen. Het hapt zo heerlijk weg :) en die eerdergenoemde alliteratie kan nog net.

Dit is nou zo'n verhaal wat ik mooi wil vinden, maar het lukt niet en ik snap zelf ook niet waarom. Het idee is ontzettend leuk, het heeft ritme en mooie details ... het is weer mijn a-poetische inborst die dwarsligt en me verhindert je deze week iets zinnigs te zeggen. Je kent me inmiddels en trekt je er lekker niets van aan.

Mooi neergezet Marietje, deze vergane glorie. Toch heeft ouderdom ook zo zijn charmes, daar ben ik van overtuigd. Lekker rustig. ;)

Mooi gebruik van een ritme, mooie taal. Het is bijna een chanson, Marietje.

Bij gebrek aan een zuivere stem, zing ik met woorden. ;) Bedankt voor je reactie! :D

Van cabrio naar stationwagon, van blond naar grijs, van een reagerende Herman naar een niet (meer) reagerende Herman. En ik mag zelf de tijd die daar tussen zit invullen, o wat is dat lekker. Ik heb al een paar scenario's bedacht. Zwieren, zwiepen, zwelgen, knarsen en rollen. Het hapt zo heerlijk weg :) en die eerdergenoemde alliteratie kan nog net.

Die genoemde werkwoorden zijn mooi omdat ze m.i. meteen een beeld/ geluid oproepen. :nod: Bedankt! :D

Dit is nou zo'n verhaal wat ik mooi wil vinden, maar het lukt niet en ik snap zelf ook niet waarom. Het idee is ontzettend leuk, het heeft ritme en mooie details ... het is weer mijn a-poetische inborst die dwarsligt en me verhindert je deze week iets zinnigs te zeggen. Je kent me inmiddels en trekt je er lekker niets van aan.

Dit is een boeiende reactie. :thumbsup: Het intrigeert me hoe het komt dat de wil er is maar jij het niet mooi kan vinden. Vind jij het meer poëzie dan proza? En als jij dit leest als een begin en een eind scene van een verhaal? Mocht je nog een reden kunnen bedenken waarom je het niet mooi vindt, dan hoor ik dat graag. Ik trek me er niets van aan ;) maar het kan wel leerzaam zijn hoe mijn manier van schrijven overkomt. :nod: En misschien doe ik er wel iets mee! :thumbsup: Zoals altijd waardeer ik je reactie, thanks! :D

Mooi neergezet Marietje, deze vergane glorie. Toch heeft ouderdom ook zo zijn charmes, daar ben ik van overtuigd. Lekker rustig. ;)

Zeker weten: de dagen kruipen voorbij. Heerlijk de hele dag schrijven! :nod: Ik zou wel willen dat we ons levenspatroon beter konden spreiden. :rolleyes: Zolang je liefste(n) maar bij je is (zijn). Bedankt voor je reactie! :D

@Marie Ik vind het verhaal een vondst. Bravo! Over dat ritme ben ik minder lyrisch dan een paar van de eerdere reacties laten zien. Mss dat @schrijvenmaar hetzelfde gevoel heeft als wat ik hieronder tracht aan te geven. De zinsstructuur is in het begin steeds: onderwerp-gezegde-rest (alleen de zin "Onder haar ..." onderbreekt dat). Het geeft een effect dat ik niet goed vind passen, hoewel ik me de opwinding bij de toekomstverwachtingen wel kan voorstellen. Dat mag best wat in korte zinnen tot uitdrukking komen, maar ik zou meer afwisselen. Ook een lange zin waarin je als lezer naar naar adem hapt, kan uitdrukking geven aan de euforie van dat moment. Ze struikelt dan over haar woorden in haar opgewonden toestand. Het is me nu te opsommend, alsof je een boodschappenlijstje afwerkt. Bij het tweede deel, de terugblik, zou ik langere zinnen bij de nostalgie treffender vinden. Korte zinnen zijn te spits. Golven van weemoed, herinneringen aan de vergane glorie, de ups/downs die het leven met Herman heeft gekend - ze vragen om een dromerig ritme. Je showt met de details wel mooi dat hun leven samen gelukkig is geweest. Kun je hier wat mee?

Het wil me niet pakken. Ik lees de zinnen en het is alsof ik bij elke zin denk: ha, dit wordt een mooi verhaal. Maar het wordt geen verhaal. Niet omdat je het 'verhaal' ertussen overslaat, dat vind ik super. Maar omdat ik niet lekker in je tekst kom. En ik denk dat Leonardo idd beter aangevoeld heeft dan ik, dat dat aan het ritme ligt. Heb je wel eens in een museum voor een schilderij gestaan waarvan je wel ziet dat het mooi gemaakt is, maar wat je gewoon niet raakt? Zo'n gevoel.

@Marie Ik vind het verhaal een vondst. Bravo! Over dat ritme ben ik minder lyrisch dan een paar van de eerdere reacties laten zien. Mss dat @schrijvenmaar hetzelfde gevoel heeft als wat ik hieronder tracht aan te geven. De zinsstructuur is in het begin steeds: onderwerp-gezegde-rest (alleen de zin "Onder haar ..." onderbreekt dat). Het geeft een effect dat ik niet goed vind passen, hoewel ik me de opwinding bij de toekomstverwachtingen wel kan voorstellen. Dat mag best wat in korte zinnen tot uitdrukking komen, maar ik zou meer afwisselen. Ook een lange zin waarin je als lezer naar naar adem hapt, kan uitdrukking geven aan de euforie van dat moment. Ze struikelt dan over haar woorden in haar opgewonden toestand. Het is me nu te opsommend, alsof je een boodschappenlijstje afwerkt. Bij het tweede deel, de terugblik, zou ik langere zinnen bij de nostalgie treffender vinden. Korte zinnen zijn te spits. Golven van weemoed, herinneringen aan de vergane glorie, de ups/downs die het leven met Herman heeft gekend - ze vragen om een dromerig ritme. Je showt met de details wel mooi dat hun leven samen gelukkig is geweest. Kun je hier wat mee?

:D Yep! Hier kan ik zeker wat mee. :nod: Het klinkt misschien achteraf gezeur maar toen ik het plaatste dacht ik letterlijk: Ik vind het goed genoeg. Omdat ik ergens voelde dat het nog niet perfect was dus ik ga ermee aan de slag. Hartelijk dank voor het meekijken/ denken en reageren! :thumbsup:

Het wil me niet pakken. Ik lees de zinnen en het is alsof ik bij elke zin denk: ha, dit wordt een mooi verhaal. Maar het wordt geen verhaal. Niet omdat je het 'verhaal' ertussen overslaat, dat vind ik super. Maar omdat ik niet lekker in je tekst kom. En ik denk dat Leonardo idd beter aangevoeld heeft dan ik, dat dat aan het ritme ligt. Heb je wel eens in een museum voor een schilderij gestaan waarvan je wel ziet dat het mooi gemaakt is, maar wat je gewoon niet raakt? Zo'n gevoel.

:thumbsup: Duidelijk! Zoals geschreven hierboven ga ik ermee aan de slag. Bedankt voor je uitdaging! :{}

Herschrijf:@Leonardo & @schrijvenmaar- graag jullie reactie. :? Historie In alle vrijheid wapperen haar goudblonde haren onder de smaragdgroene sjaal vandaan. Het zonlicht op de jonge bladeren flikkert door de wind. Beschermd door hoge bomen, staat het gele landhuis aan het einde van de oprit. Het grind onder haar banden knarst boven de autoradio uit. Abrupt brengt ze de cabrio tot stilstand. De claxon tettert. Onder haar zonnebril verschijnt een lach. Ze gooit het portier open, springt de auto uit en draait zich om. Haar linkerbeen zwiert naar achteren terwijl ze de koffer van de achterbank graait. De rode deur klapt open. ‘Annelien, je bent gekomen!’ Herman snelt het bordes af. De koffer valt op de grond. Zij springt in zijn armen. Zijn omhelzing begroet. Een innige kus verwelkomt. Haar toekomst begint hier. Heen en weer zwiept de ruitenwisser. Het regent bladeren op de voorruit. De wind rukt aan haar auto en oude bomen buigen diep over het huis. De gebladderde verf verlinkt de vale kleur. Ze laat het gaspedaal los en de stationwagen rolt door. Het onkruid absorbeert het grindgeknars. Zachtjes remt ze. Ze bedekt haar grijze haren met een regenkapje, knoopt haar regenjas dicht en slaakt een diepe zucht. Stram stapt ze uit en sjort aan haar laktas die naast haar op de passagiersstoel staat. Het bordes van 5 treden hoog, is een uitdaging. Buiten adem bereikt ze de gesloten deur die oudroze kleurt in de deemstering. Ze pakt de roestige sleutel. Even later kraakt het slot in zijn weerstand en traag piept de deur open. ‘Herman, ik ben thuis.’ De echo van haar stem fluistert. Dwarrelende stofdeeltjes omhelzen. Intense herinneringen verwelkomen. Hier eindigt haar verleden.

ik geloof dat dit op zich leest als een trein qua ritme, maar nu zie ik toch weer formuleringen die voor mij persoonlijk te ver gezocht zijn ... al zit ik misschien nu ook gewoon te veel in een kritische modus. Ik kom er nog eens uitgebreid op terug als ik wat meer tijd en rust heb (kan een paar daagjes duren, maar ik vergeet je niet)

ik geloof dat dit op zich leest als een trein qua ritme, maar nu zie ik toch weer formuleringen die voor mij persoonlijk te ver gezocht zijn ... al zit ik misschien nu ook gewoon te veel in een kritische modus. Ik kom er nog eens uitgebreid op terug als ik wat meer tijd en rust heb (kan een paar daagjes duren, maar ik vergeet je niet)

:thumbsup: Ik wacht geduldig. Bedankt alvast! :)