“Hee, je wilde me spreken.” “Ja, ga zitten.” “We spreken mekaar te weinig, hè. Goed dat je me geroepen hebt. Ik zei nog tegen Jeanine: Dirk en ik rooien het samen prima, maar we spreken elkaar te weinig.” “Fijn, dat is dan bij deze rechtgezet. Zal ik dan maar ter zake komen?” “Tuurlijk, tuurlijk, maar ik wilde het toch even gezegd hebben.” “Het gaat over het bedrijfsuitje.” “Ah prima, zoiets als vorig jaar, maar dan anders.” “Nou, dat is het eigenlijk: moet het wel zoals vorig jaar?” “Tuurlijk, dat was toch geweldig: goed voor de teambuilding en voor de zwakkere medemens. Daar waren we het toch roerend over eens?” “Het was jouw idee en eerlijk gezegd was ik vooral benieuwd hoe het is om met bejaarden te werken.” “Het was toch fantastisch! Weet je nog hoe Jaap de tijd van zijn leven had met riddertje spelen met die oude baas?” “Die oude baas heeft Jaap bont en blauw geslagen met zijn wandelstok. Ik heb Jaap een soort bonus gegeven, maar eigenlijk was het smartengeld en dat wist Jaap ook. Eigenlijk wist iedereen dat, behalve jij dus.” “Maar Joke dan, die zat op een goed moment te snikken van het lachen om de opmerkingen van die bijdehante oude dame.” “Snikken ja, van het lachen nee. Je weet hoe onzeker Joke is en die vileine tang voelde haarfijn waar haar zwakke plekken zaten.” “Oké, wat wil je dan.” “Nou, de OR is bij me...” “De OR? We hoeven helemaal geen OR, daar zijn we te klein voor!” “Ja Janwillem, nou wordt-ie mooi. Jij wilde zo nodig een OR hoewel dat wettelijk niet hoeft en nu het je niet uitkomt lap je de OR aan je laars. Zo werkt het natuurlijk niet. Hoe dan ook, de OR wil gaan karten.” “Karten! Het moet niet veel gekker worden! Vermindering van CO2-uitstoot staat hoog in ons vaandel en de OR wil karten! Je hebt ze toch wel duidelijk gemaakt dat dat niet gaat gebeuren.” “Eigenlijk heb ik gezegd dat het prima is. We hebben al een datum geprikt. De uitnodiging zit in je e-mail.”