Voor de spiegel draait ze een rondje. 'Au, ze mogen de paskamers in de winkel wel wat ruimer maken. Je kunt je kont hier niet fatsoenlijk keren.' Een gegrinnik volgt. Samantha probeert een manier te bedenken waarop ze onbeschoft kan keren. Ze giechelt haar eigen ergernis weg. Onfatsoenlijk lukt het ook niet. Misschien is ze gewoon veel te grof, heeft ze de geschikte bouw niet. Ach nee, die gedachte wordt meteen verdrongen. Dat is gewoon bespottelijk. Ze blijft bij haar eerste mening. De paskamer moet groter. De spiegel is trouwens ook behoorlijk smal. Haar heupen zijn niet eens zichtbaar. Tenminste, niet beide tegelijkertijd. Ze draait haar arm bijna uit de kom, wanneer ze het gordijn wil openen. Yep, duidelijk een gevolg van de te kleine ruimte. Even haalt Samantha diep adem, stapt over haar schroom heen en komt uit het pashokje. De verkoopster schiet meer dan behulpzaam op haar af. 'O, beeldig, dit kleedt u echt slank af.' Het slijm slikt ze nog net op tijd naar binnen en ze laat haar oog over het figuur van Samantha glijden. Een knoopje vluchtig nog vast makend en de rok over de welgevormde brede heupen glad strijkend. De walging over de ongeschoren kuiten van Samantha, verbergt ze achter een smalende glimlach. 'Het mist nog iets. Een paar glanzend satijnen kousen misschien.' Tachtig denier, denkt ze erachteraan, echter niet hardop. Een klant is koning, en zo nodig, koningin al hebben ze nog zulke beboste benen, je praat ze wel glad. 'En trek er eens een paar sierlijke pumps bij aan, probeer deze eens.' Weer die mondhoeken perfect omhoog, ze verstaat haar vak, heeft een goed gevoel voor detail en timmermansogen die geweldig van pas komen om de juiste maat te bepalen. Gelaten staat Samantha de verkoopster toe haar te hijsen in de kousen en ze wurmt met grote moeite haar knokige voeten in de charmante pumps. Ze doet een paar pasjes, zwikt, maait zichzelf weer rechtop. Krak, zegt de hak, fffrrrjt, doet de kous. De koningin bloost, mompelt een verontschuldiging en verdwijnt weer achter het gordijn. Een klein half uur later, strikt Sam veters, komt overeind en legt een schoen met gebroken hak op de toonbank. 'Mag ik even afrekenen, juffrouw?' 'Natuurlijk... de pumps en de geladderde kousen, dat is dan vierhonderd euro. Blieft u verder nog iets?' 'Nee, dank u, voor Queen spelen ligt me toch niet zo.' De opmerking gaat vergezeld van een knipoogje, een nog vergeten diepblauwe schaduw verraadt de poging. En mannelijk, strak in het pak, verlaat Sam de winkel, nagekeken door een paar afkeurende vrouwenogen. Meewarig schudt ze haar hoofd. 'Typisch weer een klant, die de titel niet waard is.'