Met de telefoon tegen haar oor liep oma op haar tenen de slaapkamer uit en sloot voorzichtig de deur. Haar stem klonk gedempt. "Ga gerust; je kids slapen al. Veel plezier, schat." Pieter sprong z'n bed uit en schudde z'n tweelingbroer. "Kom op, Mart." "Weet je 't zeker?" Mart gaapte. "Tuurlijk. Vanavond is er niemand thuis, dus wij moeten het huis bewaken." Hij verwisselde z'n pyjama voor het superman-pak waar oma hen vandaag mee verrast had. "En als iemand ons ziet?" "Gebeurt niet. Schiet op. Straks is het te donker." Even later klommen twee supermannen door het slaapkamerraam van de bejaardenbungalow en slopen in de schemering tussen hagen en geparkeerde auto's twee straten verder. "Hier hebben we goed uitzicht." Pieter knielde in het plantsoen en gluurde door een rozenstruik naar de vrijstaande woning, die een levenloze indruk maakte. Mart ging naast hem zitten. "Waar kijken we eigenlijk naar? Papa werkt over en mama is naar de film." "Als er een dief komt, bellen we de politie." "Oh." Mart trok z'n cape dichter om zich heen. "Bukken!" Een zwarte BMW reed de straat in en parkeerde langs de stoep. De bestuurder, een lange man, kuierde naar hun voordeur. "Is dat een dief?" "Nee, stommerd. Een dief belt niet aan." "Hé, iemand doet open... mama?" De jongens staarden naar de deur die zich achter de man gesloten had. Mart fronste. "Misschien is het een dokter." "Hij heeft geen dokterstas bij zich." "Mama had wel haar pyjama aan. Die mooie die papa haar op Valentijnsdag gegeven heeft." "Ze zag er helemaal niet ziek uit. Ze lachte." "Kunnen we nu naar oma teruggaan?" "Nee, kom mee." Pieter rende naar het huis, drukte z'n rug tegen de muur en wenkte Mart. Ze schuifelden langs de bakstenen, totdat ze onder het enige verlichte raam stonden. "Misschien is ze toch ziek. Ze zijn in de slaapkamer." Een kreun, die overging in een schreeuw, deed ze opspringen. Pieter rukte de rode cape van z'n nek en viste het mobieltje uit z'n broekzak. "Bel je de politie?" "Nee. Ik bel papa." Hij veegde bruusk een traan weg.