schrijfopdracht#66- al dat lawaai om niets

“Luister alsjeblieft naar me. Ik smeek je, laat me het uitleggen! Je weet dat mijn moeder...” “Zwijg in Godsnaam over je moeder. Ja, ik weet dat ze veel heeft meegemaakt. Ja, ik weet dat ze haar echtgenoot en een dochter verloren heeft bij een tragisch auto-ongeval. Dat ze zich sindsdien aan jou vastklampt met alle tentakels die ze maar heeft. En nu wil ze dat je gaat trouwen met één of ander wicht uit haar geboortedorp. Ik wil het niet horen!” “Maar je weet dat ik van joodse afkomst ben. Ik kan niet met jou trouwen. Je bent een christenmeisje. Mijn moeder zou het besterven. Ik hou van jou, van jou alleen. Er verandert niets tussen ons. Ik kom net als altijd een paar nachten in de week bij je slapen. We gaan mooie reizen maken, ik blijf je verwennen, er zal niets in jouw leven veranderen.” “Niets veranderen? Ik ben al vijf jaar je vriendin en nu degradeer je me tot je minnares? Maak dat je wegkomt. Ik wil je niet meer zien! Eruit.” “Hé hé zeg, je hoeft niet met je vuisten op mijn borst te trommelen. Blijf hier. Je moet me begrijpen. Au, niet agressief worden, hè?!” “Laat me los, laat me los, zeg ik je.” “Nee, ik laat je niet los. Ik kan je niet missen, snap dat toch! Mijn moeder wil een kleinkind dat is alles. Wordt nou niet hysterisch hè? Hou op met dat gejank en sta op. Wat doe je daar nou op de grond?” “Ik wil dat je weggaat, laat me met rust, laat me...” “Kom, ik draag je naar bed. Laten we elkaar liefhebben. Maar jij bent een kleine, wilde boskat! Hoe moet ik morgen verklaren hoe ik aan die krabben kom? En al dat lawaai om niets. Dat huwelijk is maar een formaliteit.” “Eruit zeg ik je. Lafaard, stomkop. Eruit en gauw anders....” “Ik ga al. Laat die schemerlamp maar staan. Ik bel je morgen wel als je wat gekalmeerd bent.”