#66 Arrogante zaken

Wanneer hij aan komt lopen kijken enkele terrasgangers op. Inclusief Wouter. Zijn overdreven haastige tred en zijn peperdure maatpak zijn eyecatchers. ‘Tijd geleden Wouter.’ ‘Ik zou je bijna niet herkennen.’ ‘Met wat voor zaken houd jij je tegenwoordig bezig?’ Hij vraagt het dus al, voordat hij goed en wel plaats heeft genomen. ‘Zullen we eerst even bestellen? Waar heb jij trek in?’ Micha weet met een no-nonsense knikje direct een serveerster te wenken. ‘Voor mij een Chateau Lafite alsjeblieft.’ ‘Doe mij maar een bosbessenthee…’ ‘Ik had je ook niet anders ingeschat,’ zegt Micha als de serveerster weg is. ‘Wat bedoel je daarmee?’ ‘Je was op het Vossius al een apart type.’ ‘Noem het zoals je wilt.’ ‘Maar natuurlijk. Maar nu heb je mijn vraag nog niet beantwoord.’ Hij heeft zijn ‘trucjes’ blijkbaar nooit afgeleerd. ‘Ik zit niet in zaken, Micha. Mijn kunst heeft niet het pure doel om winst te maken. Ik wil dat mensen blij worden van mijn werk, dat ze er de artistieke waarde van inzien.’ Micha grinnikt om deze opmerking. ‘Zo, de kunst. Aparte keuze, in een tijd dat cultuur volledig wegbezuinigd wordt. Dan zit een koophuis er zeker niet in?’ ‘Ik ben toevallig heel tevreden over mijn anti-kraakwoning.’ ‘Ik snap dat je dat in jouw positie zegt. Maar het ware geld zit in vastgoed. Is dat niet riskant nu, zul je je afvragen? Hoeft niet, als je het verstandig aanpakt. Kwestie van investeren in de huizen die nog enigszins waardevast zijn. Kun je grof geld aan verdienen, is misschien ook wel iets voor jou. Je hebt de foto’s van mijn penthouse op Facebook gezien toch?’ ‘Wat wil je nu bewijzen?’ ‘Niets, alleen dat er meer in het leven zit dan een tot mini appartement omgebouwd kantoor. En een op de Albert Cuypmarkt gekocht T-shirt.’ ‘Ook daar ben ik toevallig heel tevreden over.’ ‘Zoals ik al zei, je bent een rare jongen.’ Wouter tikt overdreven hard op de tafel, waarmee hij niet direct Micha’s aandacht lijkt te vangen. ‘Ik vind je wel wat arroganter geworden.’ ‘Dat mag jij vinden. Voor mijn vak is arrogantie geen slechte eigenschap.’ Wouter staat op. Zijn vingers trillen, en zijn slaap tikt als een slecht fungerend Zwitsers uurwerk. De serveerster met de belachelijk dure wijn en de niet zo dure bosbessenthee kijkt hem vragend aan. ‘Betaal jij maar. Je hebt toch geld zat?’ Met een overdreven haastige tred verlaat Wouter het tafereel, nagestaard door het hele terras, behalve Micha. Die is weer met zaken bezig…