‘Nou, zo zit het dus. En nu weet ik dus niet wat ik moet doen…’ Iris keek naar Jasmijn, maar die leek haar helemaal niet gehoord te hebben. Met een wazige blik in haar ogen staarde ze naar een punt achter Iris op de muur. ‘Sorry, wat zei je? Sorry, ik ben helemaal niet op aan het letten, maar ik ben ook zo druk met het plannen van een feestje. Weet je wel waar je allemaal rekening mee moet houden? En denk je dat er ook maar iemand is die me helpt? Nee, hoor, ik moet altijd alles alleen doen. Niemand die een poot uitsteekt, niemand! Sorry hoor, maar daar kan ik dus echt niet tegen!’ ‘Nou, ik zei dus dat mijn baas van mij verwacht dat ik op mijn…’ Halverwege haar zin houdt Iris op met praten, omdat Jasmijn opgesprongen is en druk in haar tas aan het rommelen is. ‘Zoek je misschien iets?’ ‘Sorry, ik moet echt even een pen hebben, er schieten me opeens een paar dingen te binnen die ik echt niet mag vergeten, anders loopt alles dadelijk in het honderd’. Ze diept een pen en blaadje op uit haar tas en gaat weer zitten. ‘Ik sta er ook helemaal alleen voor. Zelfs als ik hulp vraag, is er niemand die iets doet. Het lijkt wel alsof ze me helemaal niet horen of zien staan. Alsof de versiering zichzelf ophangt, en de uitnodigingen op magische wijze iedereen zullen bereiken. Nou, sorry hoor, maar zo werkt het dus niet. Zo, dat staat op papier, kan ik het tenminste niet meer vergeten. Wat zei je nou?’ Iris kijkt haar aan en besluit een laatste poging te doen. ‘Nou, het zit dus zo. Op mijn werk verwachten ze van me…’ ‘Ow shit, sorry hoor, maar dit telefoontje moet ik even aannemen’ Jasmijn loopt de keuken uit en Iris blijft achter. Nou, mooi is dat…