#66 De stem

Ik ben net nieuw op deze site en heb besloten om ook maar mee te doen aan de schrijf opdracht!

De stem

“Nee… Nee…” Ik deed een stap achteruit. Mijn gezicht stond lijkbleek en bovenal verward. Wat deed ik hier? Waarom moest ik zo nodig luisteren?
“Kom op, Jochem. Het is niet eerlijk. Dat weet jij ook.”
Ja, het was niet eerlijk. Niks was eerlijk.
“Doe het nu maar gewoon. Dan is alles beter.”
Mijn benen trilden van de spanning en mijn bleke wangen waren nat van de tranen.
“Doe het!”
Ik kromp ineen door het felle schreeuwgeluid in mijn hoofd.
“Het heeft alles verpest, Jochem. Doe het!”
Mijn blik was nog geen seconde van het pasgeboren baby’tje afgeweken. Het was zo klein, een paar weken oud. En zo, zo…-
“Niet eerlijk, Jochem. Je pa en ma geven dat kind meer aandacht dan jij. Ze houden meer van haar dan van jou!”
“N-nee…” Mijn stem trilde en ik schudde mijn hoofd, terwijl mijn ogen nog steeds op mijn kleine zusje gericht waren. “Nee… Nee…”
“Ja! Ze geven niks meer om je! Als zij straks weg is, sta jij weer in hun middelpunt! Dat is toch wat je wilt?”
Het had gelijk. Dat wilde ik. Ik hoorde alle aandacht te krijgen. Dat was altijd al zo geweest.
“Dat is toch wat je wilt, Jochem?”
Langzaam knikte ik.
“Waar wacht je dan nog op?! Het is zo gebeurd. Doe het!”
Ik deed weer een stap naar dichterbij en was nu nog maar een paar centimeter van haar verwijderd.
“Gewoon je handen gebruiken, Jochem. Laat haar stikken.”
Gehoorzaam greep ik naar het kwetsbare babynekje en hield deze vast. Zachtjes, nog. Ze keek me met verbaasde grote ogen aan, maar huilde niet. In tegenstelling, ze klemde haar kleine handjes om mijn polsen heen en begon naar me te lachen. Ik slikte en keek haar nu verbaasd aan. Langzaam liet ik haar weer los en deed ik opnieuw een stap achteruit. Meer tranen begonnen over mijn wangen te stromen. “N-nee…” begon ik weer. “Nee…”
“Je bent een lafaard, Jochem!”
“Nee…” Ik balde mijn handen tot vuisten. “Ze is mijn zusje…”
“Ze verdient het leven niet, Jochem!”
“Ze is… n-nog zo klein…”
“Lafaard! Ze verdient het niet om te leven! Jij verdient die aandacht, Jochem!”
“N-nee… Jij bent niet echt…”
“Jawel, Jochem. Ik ben jou, en dit is hoe jij denkt.”