Jaloers ben ik op hem, op de heilige Kevin. Hij zei gewoon tegen zijn volgelingen dat hij alleen wilde zijn en vertrok naar zijn grot, zijn Ierse grot met een groots uitzicht op een meer tussen beboste bergen. Iedereen respecteerde zijn retraite. Ik voelde aanvankelijk ook nog wel enige bewondering voor zijn ‘afzien’. Het zou best koud zijn in zo’n stenen hol. Maar in het kleine museumpje zag ik hoe hun slaapplaats eruit zag: een soort grote hondenmand van gevlochten wilgentenen waarin je heerlijk zacht en warm tussen de wollen schapenvachten kruipt. Vuurtje erbij, een paar versgebakken broden en een karaf wijn en staren maar over dat mistige water. En iedereen laat je eerbiedig met rust, want hier wordt intelligent nagedacht. En rustig schreef hij alles op. Ja, zo kan ik het ook! Niks werken, kinderen opvoeden, koken, afwassen, administratie en dat soort moet-dingen. Rust, natuur en helemaal vrij zijn voor het schrijven. En toch… Soms komt het wel eens voor: een ochtend voor mezelf. Uren zou ik kunnen schrijven, maar ik hang op de bank en kijk stomme TV-programma’s, of, iets beter, ik lees andermans boek. En soms, vlak voor ik naar de tandarts moet, of vlak voor ik ga slapen, prop ik zomaar een klein verhaaltje in een vingerhoedje tijd, gewoon in het wilde weg. Echt verrassend vind ik dat. Ik heb maar een nanoseconde nodig om tot zelfinzicht te komen. Zeeën van tijd nodig om die bestseller te schrijven? Dat had ik gedroomd! ik heb gewoon keihard een stok achter de deur nodig.