Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 12 September 2015 - 22:21

schrijfopdracht#65 - de tijd van toen....

Ooit was Marie een drukbezette vrouw. Moeder van vier kinderen en getrouwd met een echtgenoot waar ook wel wat werk aan was. En met een beroep waarmee ze mensen een beetje kon helpen om hun bestaan te verlichten. Gelukkig was ze kerngezond, werklustig, gezegend met een goed humeur en bezat ze een goede dosis optimisme. Dat optimisme had ze meer en meer nodig naarmate de jaren verstreken. Als kind had ze het niet altijd gemakkelijk gehad. Als volwassen vrouw ging het ook allemaal niet van een leien dakje. Marie deed alles om het haar man en kinderen naar de zin te maken. Om een gelukkig, warm gezin te scheppen. Dat lukte niet altijd. Een mens heeft het leven niet in eigen hand. Soms doorkruist het lot alle plannen en dromen. Maar Marie zette dapper haar schouders onder de meerdere tegenslagen. "Zij daarboven krijgen mij er niet onder", kon ze zeggen. Er klonk dan verdriet en vechtlust in haar stem. Er was één ding waar ze wel eens moedeloos van kon worden. Ze had maar zo weinig tijd voor zichzelf. Soms kreunde ze: “ Ik wou dat ik op een onbewoond eiland zat...”of “Ik ga naar een klooster.” Ze verlangde zo naar rust en stilte en schoonheid. In haar jeugd had ze graag en goed getekend. Als jonge vrouw had ze ervan gedroomd om schilderslessen te gaan volgen. De optelsom van haar plichten deed de dromen teniet. Na de kinderen kwamen de kleinkinderen; ze waren de gouden draden in het weefsel van haar leven. Maar weer ontbrak het Marie aan tijd voor zichzelf. Met de jaren begon de vermoeidheid toe te slaan. Vermoeidheid gaat hand in hand met apathie en lusteloosheid. Tegenwoordig zit Marie veel voor het venster. Achter de geraniums zitten, noemen ze dat. Ze heeft veel tijd nu, maar ze heeft heimwee naar vroeger.....naar de tijd van toen!

Geen afbeelding

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Thijs- 12 September 2015 - 23:00
Als student woonde ik een tijdje op kamers in een oud herenhuis. We moesten toen een trapje op en konden de vrouw achter de geraniums niet ontwijken. Die vanuit haar soort serre-achtige uitbouw alles gadesloeg van wat wij deden. Zo had zij nog een leven ;-) Maar een herkenbaar verhaal. Ja omgaan met vermoeidheid en lusteloosheid is ook in beweging blijven en ook de geraniums, de geraniums kunnen laten, maar ja ouderdom kent ook zijn gebreken enzo tja...Het doet me toch wel denken aan die vrouw, die dat kind ontvangt in die rij wachtenden en dan haar identiteitskaart verscheurt. Ja een nieuwe identiteit aannemen, dat is het en meer naar buiten gaan. Marie heeft het zo lijkt het een beetje te druk achter de geraniums ;-) Maar wel een mooi verhaaltje hoor, je laat goed zien hoe Marie steeds weer door vanalles 'in beslag' genomen wordt...

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 13 September 2015 - 0:06
Mijn arme naamgenoot. :( Mag ik je een overdenking geven? Je vertelt nu veel en verbindt er een conclusie aan: Welke scene uit haar leven zou je beschrijven zodat de lezer zelf die conclusie kan trekken? :?

Geen afbeelding

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Annemieke Brink 13 September 2015 - 10:22
Ik verlang er regelmatig naar om de deur achter me dicht te trekken en er samen met de hond van door te gaan. Niet realistisch natuurlijk. Direct ook het mooie aan dit stukje. Als de drukte eenmaal is verdwenen dan wil je het waarschijnlijk weer terug.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Meta Boonstra 13 September 2015 - 13:37
Hallo Blavatski Een advies voor Marie. Waarom gaat ze geen schilderlessen volgen? De vermoeidheid zal afnemen als ze haar talenten volgt, daarbij speelt leeftijd geen rol ;) Je hebt het mooi verwoord!

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
pim2000 13 September 2015 - 16:46
Dit is zo ontzettend herkenbaar. Ik verlang naar rust en heb ik die dan, dan verveel ik me... Als je leven zo eindigt met enkel verveling dan is dat een ramp. Heel herkenbaar en dus met veel plezier gelezen

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Tja 13 September 2015 - 18:10
Arme Marie. Ze geeft en geeft maar tot er niets meer van haar over is. Zo zal het heel veel mensen vergaan. Duidelijk neergezet. Even een paar zeurtjes. De ene keer zet je de aanhalingstekens voor een komma/punt en een andere keer er achter. Max. drie puntjes.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 20:59
Dag Thijs, fijn dat je langs bent gekomen en een mooi commentaar hebt achtergelaten. Bedankt en oh ja, weet je, die vrouw die haar identiteitskaart verscheurt en de vrouw die achter de geraniums zit, zij zijn één en dezelfde vrouw. :o Guess who?

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 21:02
Dag Janpmeijers, dank je wel voor je bezoekje en het tedere compliment. :o In werkelijkheid heeft ze zich herpakt, hoor! Ze zit alleen niet voor de schildersezel, maar achter de laptop. :o

Profile picture for user Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo Pisano 13 September 2015 - 21:17
@Blavatski Sorry, ik ben wat minder enthousiast. Ik vind dit verhaal te vertellerig, te benoemend, te veel uitleg zo je wilt. Je geeft conclusies en die zijn niets anders dan instructies aan de lezer wat die moet voelen, hoe die het moet vinden. Probeer te focussen op waarnemingen: dat trekt de lezer in het verhaal en die kan dan zelf concluderen wat er met Marie aan de hand is. Natuurlijk is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar m.i. wel de sleutel naar een verhaal dat de lezer engageert, waardoor de leesbeleving groter wordt.

Profile picture for user schrijvenmaar

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar 13 September 2015 - 22:08
Tja ... het is een beetje dubbel. Enerzijds is het natuurlijk heel herkenbaar zo, en juist het algemene eraan maakt dat het voor veel mensen een ja-zo-kan-het-gaan-gevoel houdt, maarrrr ... als ik lees "Dat lukte niet altijd. Een mens heeft het leven niet in eigen hand. Soms doorkruist het lot alle plannen en dromen. Maar Marie zette dapper haar schouders onder de meerdere tegenslagen." dan denk ik: wat dan? hoe dan? waar gaat dit nu over? Het zijn toch een beetje platitudes die mij op afstand van de hp houden; ik lees niets waarbij ik me kan inleven of verwonderen, niets waardoor Marie als individu tot leven komt. Uit je commentaar meen ik te begrijpen dat het autobiografisch is. Ik kan me indenken dat het lastig is om over de moeilijkere periodes uit je leven te schrijven en als je er eenmaal aan durft te beginnen, is vaak het eind zoek, omdat het voor jezelf een herbeleven en verwerken wordt. Ik begrijp daarom wel de keus om in zo'n kort stukje dan maar even over de details heen te stappen, maar voor een echt pakkend verhaal zou je wat mij betreft beter wat van de omschrijvingen hier kunnen schrappen (bijv. "als kind t/m meerdere tegenslagen" voegt eigenlijk niets toe) en wellicht zoals Marietje in #3 aangeeft een scene uitkiezen ter illustratie. De zin "De optelsom van haar plichten deed de dromen teniet." zegt mij wel eindeloos veel in weinig woorden :thumbsup:

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:02
Dag Marietje, dank je wel dat je mijn invulling voor de schrijfopdracht hebt gelezen en er een fijn commentaar bij hebt gegeven. Naar aanleiding van je suggestie: Koen- jongste zoon: "Mam, denk je er aan dat het morgenavond training is van de voetbal? Zijn mijn voetbalkleren al gewassen? En oh ja, Pap heeft laten weten dat hij me morgen niet kan wegbrengen. Hij heeft een dringende afspraak. Wil jij me dan direct na het eten even naar de training brengen? Je kunt de afwas vor één keer wel eens laten staan, hè? Dank je, lieve Mam. En oh ja, Mam, de trainer wou het één en ander met je bespreken. Ik mag misschien zondag mee naar een uitwedstrijd als invaller! Als jullie het goedvinden!" Verstrooid ontvang ik de kus op mijn wang terwijl ik me ijverig door de berg strijkgoed worstel. Denkwereld van Mam: "Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd om morgenavond naar die leuke film met Richard Geere te kijken. Maar ja, Koen is best wel trots zo te zien!" Even later komt de heer des huizes voorbij. "Ah, dag schat. Kun je die strijk niet even laten staan? Ik heb morgen een belangrijke afspraak en er moet nog het één en ander uitgetypt worden. Wil jij zo lief zijn? En neem dan ook een kop koffie voor me mee. Ik moet alert blijven! Vergeet je dat geruite pak niet af te halen bij de stomerij? Dat wilde ik bij die bespreking aan doen. Dank je wel lieverd. Kom je dan nu mee naar het bureau?" Verstrooid ontvang ik de kus op mijn wang terwijl ik de strijkplank opvouw. Zet koffie en speel de secretaresse. :lol: In het bureau wordt het echtpaar gestoord door een luid gestommel en harde rockmuziek afkomstig uit de slaapkamer van de jongste dochter die zich uitleeft in het dansen zoals nu eenmaal een pubermeisje doet. Manlief kijkt geërgerd naar het plafond en Mam rent naar boven om te vragen of het allemaal niet wat stiller kan. Dochterlief snauwt dat hier in huis nou nooit eens muziek gedraaid mag worden en smijt met een harde klap de deur achter haar moeder toe. Een erg onredelijke reactie, want meestal zeg ik er niets van... Denkwereld van Mam:"Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd op een rustige avond. Ik zal straks nog maar even met haar gaan babbelen; ze heeft waarschijnlijk problemen met haar vriendje!" Mam steekt even haar hoofd om de deur van de woonkamer. Oudste zoon zit voor de televisie naar de wielerkoers te kijken. "Hé, Mam, goed dat ik je even zie. Is het ok dat ik deze zaterdag het gras niet afrijd, want ik ben heel de dag op stap met de scouts. Wil jij dat voor één keertje van me over nemen? En kun je mij een picknick meegeven? We vertrekken al vroeg, hoor. Zou dat gaan tegen een uur of half zeven? En geen melk meegeven, hè, doe maar een paar blikjes frisdrank. En een beetje fruit. Alvast bedankt, Mam." Er wordt mij een kushand toegeworpen. Denkwereld van Mam: "Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd om zaterdagochtend lekker te kunnen uitslapen omdat er dan geen school is. En hoeveel keer moet ik dat gras nog afrijden? Het is alle weken iets anders!" Het echtpaar werkt vlijtig totdat er luid op de deur geklopt wordt en de oudste dochter binnen rent met verwarde haren en een hoogrode kleur. "Pap en Mam, nu moeten jullie toch eens luisteren. Johan heeft gevraagd om met hem te trouwen. Ik ben zo gelukkig. Zondag komen zijn ouders om alles te bespreken. Jullie weten het nog niet: maar...jullie worden binnenkort grootouders!" Oudste dochter vliegt pap en mam om de nek en bedelft ze onder dikke smakkerds van zoenen. Denkwereld van Mam: Hè, wat vervelend nu. Ik had mij verheugd op het grootmoederschap. Maar nu nog niet. Ze is pas zeventien. Na mijn drieëntwintig verhuizen had ik mijzelf nu toch een beetje rust en stilte toegewenst! Wat een verrassing. Moet ik nu blij zijn of?" Rond half twaalf laat Mam de hond nog even uit. Ze kijkt naar de sterrenhemel en geniet van de stilte die nu over het leven gevallen is. Daarna gaat ze naar de slaapkamer en wordt verwelkomt met:" :o Waar blijf je nu? Ik lig hier maar op je te wachten!" Mam zet haar verstand op nul...

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:07
Dag Annemieke, blij je hier te ontmoeten, want ik herken mezelf een beetje in het fijn commentaar. Dat met de hond en lopen maar en ja, zo is het, na de drukte volgt de stilte waarin de drukte weer gemist wordt. :o

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:10
Dag Dos, dank je wel dat bent langsgekomen en dank voor het heerlijk nuchter commentaar. Bedenk, schrijven is voor mij een inéénvloeien van fantasie en werkelijkheid. Dat van de geraniums moet je met een grote korrel zout nemen. :o

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:14
Dag Meta, dank je wel voor het geven van je tof commentaar. :o In werkelijkheid heeft ze inderdaad nog heel wat hobby's, hoor! De cover van haar uitgegeven roman heeft ze zelf geschilderd !

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:17
Dag Pim, dank je wel voor je lovende woorden. Bedenk wel dat schrijven (voor mij toch) een inéénvloeien is van fantasie en werkelijkheid. Ze heeft het best naar haar zin nu ze tijd heeft. Maar er zijn veel personen die inderdaad te vlug zijn uitgeblust! :confused:

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:22
Dag Tja, bedankt voor het bezoekje en voor je commentaar. Inderdaad zijn veel vrouwen uitgeblust na een heel leven voor anderen te hebben gezorgd. Tussen haakjes, Marie is een vechter, hè?! Die gaat heus niet achter de geraniums zitten, alhoewel ze enorm veel van geraniums en alle andere bloemen houdt :o

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 13 September 2015 - 23:28
Dag Leonardo, dank je wel voor je bezoekje en je eerlijk commentaar. Ik heb hieronder in mijn antwoord aan Marietje, die ongeveer dezelfde bemerking had als jij, een uitgebreid relaas gegeven. :o Ja, en dan ga ik ver over het toegestane aantal woorden. Ik zal de middenweg moeten zoeken...

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 14 September 2015 - 21:26
Dank je wel, Schrijvenmaar, om opbouwende kritiek neer te schrijven. Er had in het stukje inderdaad iets meer uitleg gegeven kunnen zijn over bepaalde tegenslagen, maar ik heb het bewust wat neutraal gehouden. Het is immers niet waar dat (deze) Marie uitgeblust achter de geraniums zit, ze zit achter de laptop. Ik wilde eigenlijk aantonen dat een druk leven soms te druk kan zijn en als dan de stilte invalt, er veel vrouwen zijn zoals Marie omdat de veerkracht gebroken is! En er slechts heimwee naar vroeger overblijft. :o

Profile picture for user Schrijfcoach Odile Schmidt

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach O… 14 September 2015 - 12:02
Dag Blavatski. Ik heb zowel genoten van jouw eerste verhaal als jouw uitwerking aan Marietje. Ik denk dat jouw eerste verhaal prima is als het als doel heeft een vertelling te zijn bijvoorbeeld aan andere ouderen die dit dan kunnen invullen en zich erin herkennen. Het tweede geeft echt een beeld van het dagelijks leven van Marie. Je gebruikt heel verhelderend 'de binnenwereld van Marie' maar dat zou je weglaten als je een verhaal schrijft voor in een tijdschrift. Niet iedereen die schrijft beoogt een verhaal te schrijven voor publicatie. Over het algemeen schrijf je heel duidelijk en leesbaar en snijd je aansprekende onderwerpen aan. Ik denk ook dat dat jouw drijfveer is om te schrijven. Het delen van wat je wilt zeggen. Ik vind het eerste stuk beschouwelijk. Weet dat er niets mis is om je mening te geven. Je schrijft denk ik niet voor een wedstrijd, maar om jouw blik op de werkelijkheid te geven. Je hoeft je niets aan te trekken aan regels hoe een technisch geschreven wordt. Als je er zin in hebt kun je dingen uitproberen, maar misschien voel je de noodzaak niet.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 14 September 2015 - 21:24
Dank U wel schrijfcoach Odille voor Uw positief commentaar. Ik ben blij dat U genoten hebt van de twee stukjes over "tijd". Het is inderdaad zo dat ik schrijf om te schrijven, het is een heerlijk tijdverdrijf net zoals lezen. Ik maakte ooit een gedichtje met de titel LITERATUUR. Misschien bevalt het U. In een hoek van mijn kamer staat een mand. Een mand gemaakt van riet. Soms til ik het deksel op en kijk er in. De mand is tot de nok gevuld en ik bespeur geen bodem. Soms verdwijnt mijn hand, mijn zoekende hand diep in de mand op zoek naar de bodem, maar ik vind hem niet. Soms vindt mijn hand, mijn zoekende hand iets kostbaars, iets onaantastbaars. Ik noem het geluk, ik noem het vrede, ik ben onnoemelijk tevreden. Van mijn schouders valt een druk, de druk van het dagelijks bestaan, ik kan mij laten gaan, mijn ogen sluiten, de buitenwereld buiten sluiten. Wat vind ik in dit zalig uur? LITERATUUR.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Resa 14 September 2015 - 21:37
Ik vind dat je heel gevoelig schrijft. Met het overzicht van een wijs iemand en ik voel hoop bij het lezen. Bij je verhaal en bij bovenstaand gedichtje. Dank je wel.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 14 September 2015 - 23:09
Dag Marietje, dank je wel dat je mijn invulling voor de schrijfopdracht hebt gelezen en er een fijn commentaar bij hebt gegeven. Naar aanleiding van je suggestie: Koen- jongste zoon: "Mam, denk je er aan dat het morgenavond training is van de voetbal? Zijn mijn voetbalkleren al gewassen? En oh ja, Pap heeft laten weten dat hij me morgen niet kan wegbrengen. Hij heeft een dringende afspraak. Wil jij me dan direct na het eten even naar de training brengen? Je kunt de afwas vor één keer wel eens laten staan, hè? Dank je, lieve Mam. En oh ja, Mam, de trainer wou het één en ander met je bespreken. Ik mag misschien zondag mee naar een uitwedstrijd als invaller! Als jullie het goedvinden!" Verstrooid ontvang ik de kus op mijn wang terwijl ik me ijverig door de berg strijkgoed worstel. Denkwereld van Mam: "Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd om morgenavond naar die leuke film met Richard Geere te kijken. Maar ja, Koen is best wel trots zo te zien!" Even later komt de heer des huizes voorbij. "Ah, dag schat. Kun je die strijk niet even laten staan? Ik heb morgen een belangrijke afspraak en er moet nog het één en ander uitgetypt worden. Wil jij zo lief zijn? En neem dan ook een kop koffie voor me mee. Ik moet alert blijven! Vergeet je dat geruite pak niet af te halen bij de stomerij? Dat wilde ik bij die bespreking aan doen. Dank je wel lieverd. Kom je dan nu mee naar het bureau?" Verstrooid ontvang ik de kus op mijn wang terwijl ik de strijkplank opvouw. Zet koffie en speel de secretaresse. :lol: In het bureau wordt het echtpaar gestoord door een luid gestommel en harde rockmuziek afkomstig uit de slaapkamer van de jongste dochter die zich uitleeft in het dansen zoals nu eenmaal een pubermeisje doet. Manlief kijkt geërgerd naar het plafond en Mam rent naar boven om te vragen of het allemaal niet wat stiller kan. Dochterlief snauwt dat hier in huis nou nooit eens muziek gedraaid mag worden en smijt met een harde klap de deur achter haar moeder toe. Een erg onredelijke reactie, want meestal zeg ik er niets van... Denkwereld van Mam:"Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd op een rustige avond. Ik zal straks nog maar even met haar gaan babbelen; ze heeft waarschijnlijk problemen met haar vriendje!" Mam steekt even haar hoofd om de deur van de woonkamer. Oudste zoon zit voor de televisie naar de wielerkoers te kijken. "Hé, Mam, goed dat ik je even zie. Is het ok dat ik deze zaterdag het gras niet afrijd, want ik ben heel de dag op stap met de scouts. Wil jij dat voor één keertje van me over nemen? En kun je mij een picknick meegeven? We vertrekken al vroeg, hoor. Zou dat gaan tegen een uur of half zeven? En geen melk meegeven, hè, doe maar een paar blikjes frisdrank. En een beetje fruit. Alvast bedankt, Mam." Er wordt mij een kushand toegeworpen. Denkwereld van Mam: "Hè, wat vervelend nu, ik had mij verheugd om zaterdagochtend lekker te kunnen uitslapen omdat er dan geen school is. En hoeveel keer moet ik dat gras nog afrijden? Het is alle weken iets anders!" Het echtpaar werkt vlijtig totdat er luid op de deur geklopt wordt en de oudste dochter binnen rent met verwarde haren en een hoogrode kleur. "Pap en Mam, nu moeten jullie toch eens luisteren. Johan heeft gevraagd om met hem te trouwen. Ik ben zo gelukkig. Zondag komen zijn ouders om alles te bespreken. Jullie weten het nog niet: maar...jullie worden binnenkort grootouders!" Oudste dochter vliegt pap en mam om de nek en bedelft ze onder dikke smakkerds van zoenen. Denkwereld van Mam: Hè, wat vervelend nu. Ik had mij verheugd op het grootmoederschap. Maar nu nog niet. Ze is pas zeventien. Na mijn drieëntwintig verhuizen had ik mijzelf nu toch een beetje rust en stilte toegewenst! Wat een verrassing. Moet ik nu blij zijn of?" Rond half twaalf laat Mam de hond nog even uit. Ze kijkt naar de sterrenhemel en geniet van de stilte die nu over het leven gevallen is. Daarna gaat ze naar de slaapkamer en wordt verwelkomt met:" :o Waar blijf je nu? Ik lig hier maar op je te wachten!" Mam zet haar verstand op nul...
:thumbsup: :thumbsup: Dezelfde boodschap in detail beschreven. ;)

Profile picture for user Schrijfcoach Odile Schmidt

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach O… 15 September 2015 - 8:11
Ook van je gedicht geniet ik, zoals Resa zegt, je hebt de wijsheid van iemand die een leven vol ervaringen achter zich heeft. Behoud het plezier in schrijven en probeer af en toe een techniek uit, maar blijf vooral zeggen wat je wilt zeggen.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Coach Marijcke Cauwe 15 September 2015 - 16:08
Dag aardige mevrouw Odille, fijn dat ge het gedichtje kon smaken. Dank voor de positieve reactie. Ik ben inderdaad al een oude tante. Ik word 80! Niet doorvertellen, hoor! :D file:///C:/Users/marij_000/Pictures/2015-01-14/CIMG0082.JPG

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne Borneman 15 September 2015 - 15:35
Ik ben inderdaad al een oude tante. Ik word 80! Niet doorvertellen, hoor! :D
Ik vind het echt zo geweldig dat je meedoet aan de schrijfopdrachten. Het zijn er maar weinig die zo met hun hobby bezig zijn en dat blijkt maar weer uit je verhaal :thumbsup:.