Zijn hoofd liep over van de administratieve verplichtingen die hem door de Heerschers waren opgelegd. Hoezeer de jongeman ook zijn best deed, hij kreeg het werk niet van de hand. Zijn leeftijdsgenoten zeiden gniffelend dat hij slimmer moest werken, dat hij met de tijd moest meegaan. Toegeven aan al die “slimme” apparaten wilde hij niet. Nee, geen smartphone. Geen “smarte” electriciteitsmetingen, televisieprogramma’s, GPS-volgsystemen, en verwarmingen die op afstand werden aangezet als hij het Wilhelmus floot. Geen tijdsbeheer voor hem. Te veel toezicht. Te veel bemoeizucht. Camera’s op straat hielden hem ook al in de gaten. Nog even, dacht hij, en ze zullen mijn slaapkamer binnendringen en als alziend oog mijn bewegingen rapporteren. Niet dat hij wat te verbergen had, maar het was een ongemakkelijke gedachte. Ze zouden slimme suggesties geven om zijn tijd efficiënter in te delen. Tijd voor lezen, tijd voor vrijen, tijd voor strekoefeningen, tijd voor slapen – aangegeven met plingetjes. Lekker makkelijk voor u, zouden de dienaren van de Heerschers ongetwijfeld zeggen. Nee, het was niks voor hem. Zijn werkgever deed er eveneens aan mee. Registratie van zijn toetsaanslagen, vergezeld van suggesties om zijn werk beter te doen. De koffie-automaat monitorde zijn consumptiepatroon en deed suggesties om gezonder te leven. Op bepaalde tijden gaf het klote-ding geen koffie. ‘Voor je eigen bestwil,’ had zijn baas gezegd. ‘Verdikkie, hij kon toch zelf wel bepalen wat goed voor hem was? Hij moest het hoofd bieden aan al die slimheid, aan al dat denken voor zijn gemak. Hij zag maar één oplossing. Geknield smeekte de jongeman zijn Schepper hem vijfentwintig uur in een etmaal te schenken.