‘Daar ben je, Paul. Ik zocht je al.’ ‘Ook op het toilet gekeken?’ ‘Nee, maar er kwam een nogal verontrustend telefoontje voor je binnen.’ ‘Jaja. Een of andere grapjas van dit bedrijf, natuurlijk.’ ‘Niet echt.’ Paul ging achter zijn bureau zitten en zei tegen zijn collega: ‘Kom maar op.’ ‘Het ziekenhuis belde.’ ‘Heb je gezegd dat ik vandaag geen tijd vrij kan maken om in te vallen?’ ‘Niet zo lollig doen, want dat is het niet. Je vriendin ligt in het ziekenhuis. Ze heeft een auto-ongeluk gehad.’’ ‘Hoe kan dat nu? Ze heeft niet eens een auto.’ ‘Doe niet zo onnozel, Paul. Je kunt ook als fietser of wandelaar onder een auto komen.’ ‘Hebben ze gezegd wat er aan de hand is?’ ‘Ze heeft een dubbele beenbreuk en ligt nu op de operatietafel.’ ‘O, dat kan wel even duren. Daarna moet ze nog bijkomen uit de narcose. Dan hoef ik gelukkig geen vrij te vragen.’ ‘Je krijgt ongetwijfeld vrij als je zegt wat er aan de hand is.’ ‘Ik wil geen misbruik maken van het begrip van de baas. Bovendien werk ik momenteel aan een bijzonder interessant programma en heb het daar erg druk mee. Werk gaat voor het meisje, nietwaar? Ik informeer wel hoe laat het bezoekuur vanavond is.’ ‘Als ze wist hoe onverschillig jij reageert op haar ongeluk, dan zou ze je nooit meer willen zien.’ ‘Maar dat weet ze niet, hè?’ Paul knipoogde.