Met grote stappen loopt Lize door het bos, ze is kwaad op haar moeder. ‘Je bent 15 jaar nu, het wordt tijd dat je je als een prinses gaat gedragen, vanaf nu niet meer in een kapotte broek en afgetrapte gympen het bos in, heb je me gehoord!’. Ze herkauwd de woorden opnieuw en opnieuw, wat denkt ze wel, haar moeder, ik wil helemaal geen prins, ik wil het bos ,voor altijd. De zon zakt al laag achter de bomen, moe laat ze zich tegen de stam van een oude eik zakken en valt al snel in een diepe slaap. ‘Jij wil het bos, voor altijd.......... meisje ben voorzichtig met wat je wenst’. Een frisse wind streelt haar wangen als Lize wakker schrikt, wie is daar?, wil ze roepen maar haar stem klinkt als het ruisen van de blaadjes. Haar benen hebben zich een weg gezocht diep in de donkere aarde. De oude eik laat zijn blaadjes strelend langs haar stam glijden. Hier, voor altijd, samen.