In een land hier heel dichtbij in een tijd niet zo lang geleden leefde een niet-meer-zo-jonge vrouw. Haar prachtige, lange donkere haren omlijstten haar niet-zo-frêle gezicht. Ze had een tweeslachtig gevoel: aan de ene kant beviel haar gezicht haar wel, maar aan de andere kant was de natuur wreed. Haar blouses kriebelden alsof er aan de binnenzijde miljoenen haartjes samenspanden. Eerst dacht ze dat dat kwam door het wasmiddel dat ze gebruikte. Ze experimenteerde met wel eenentwintig soorten. Soms ging het een paar maanden goed, maar geen oplossing was permanent. Ook wasverzachters boden geen soelaas. Waren het dan haar haren? Na ampele overwegingen nam ze een kloek besluit. Ze pakte een schaar en knipte haar haren kort. Pardoes. De mensen keken haar vreemd aan, meewarig ook. Ze moeten eraan wennen, net als ik, dacht ze. Maar het gejeuk bleef. Pas toen ze haar blouses voor overhemden verwisselde, voelde het goed.