Er was eens een oude vrouw. Haar hart dat nog steeds trouw zijn dienst deed, klopte zo sterk als vroeger, waardoor haar lichaam en geest jong bleven. Doorheen dat trouwe hart liepen strepen net zoals door haar gezicht. De zogenaamde rimpels. Op haar manier was de vrouw gelukkig. Ze vond dat ze haar best gedaan had en tevreden op haar verleden kon terugblikken. Ze had ook fouten gemaakt. Het stevig kloppende hart had haar een vurig temperament bezorgd. Ze was wel eens te ver gegaan in haar vrijgevigheid, in haar zorg voor anderen, in haar spontaniteit, in haar naïviteit. Ze was afgestraft. Haar hart was vol, haar portemonnee leeg. Op een dag zag ze een groep mensen in de rij staan. Ze riepen luidkeels dat ze recht hadden op sociale ondersteuning. De vrouw verscheurde haar identiteitskaart en mengde zich onder de wachtenden. Een zwangere vrouw stopte haar een kind toe. Men nam aan dat de vrouwen bij elkaar hoorden..... Ze leefden nog lang en gelukkig!