Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #64 Sprookje

Er liep eens een man op straat, blootvoets. Hij was vertrokken uit het huis waar hij woonde met zijn drie broers die zelden nuchter of helder door het leven gingen.Vanmorgen was het misgegaan. De broers waren de weg kwijt en de man was de straat opgegaan, zonder te weten waar naar toe. Zijn schoenen was hij vergeten. Bij de kledingbak, waar hij toevallig langsliep, stond een huilende vrouw. De volle vuilniszak met kleding was naast de bak gevallen. Twee bruine leren schoenen lagen omgekeerd op straat. De man op blote voeten vroeg welke maat het was en zij reikte sokken aan die in de goot waren gerold. 'Drieënveertig, van Herman,' snikte ze. Hij paste de schoenen en de vrouw stopte met huilen. Samen duwden zij de zak door de klep. Hij liep door en zij reed weg, door dezelfde straat op weg naar een thuis.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Maddbrug, Een modern sprookje. Ik had het idee dat de man thuishoorde in een GGZ instelling en de vrouw kleren van haar overleden man door de klep van de kledingbol aan het duwen was. Klopt dat een beetje met wat jij bedoelde?

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat klopt Pim, met als overeenkomst dat zowel de man als de vrouw, zichzelf kwijt zijn. Hij loopt op blote voeten op straat, haar vaste grond is onder de voeten weggeslagen.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Maddbrug, Even dacht ik dat de man met de vrouw mee zou lopen. Zo verder in de schoenen van Herman. Maar dat was niet zo. Een toevallige ontmoeting tussen twee mensen die allebei een soort van ontheemd zijn. Mooi.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
maddbrug, sterk dat de man en vrouw elk hun eigen weg gaan. (even was ik in verwarring over de man en zijn 3 broers - het zijn dus 4 broers ;) )

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Na de reacties gelezen te hebben dringt het mooie van het sprookje tot me door: een toevallige ontmoeting van twee mensen die meer gemeen hebben samen dan dat ze zich ooit zullen realiseren. Mooi beschreven. :) De uitgebreide uitleg over de broers trok mijn aandacht wat teveel waardoor de kern me ontschoot. Ik verwachtte door de aandacht in het begin dat de drie broers of 1 van hen nog benoemd zou worden verderop in het sprookje. M.i. kan de uitleg over de broers korter of anders. Ik denk dat dat het accent verlegd naar de ontmoeting. Zit er een dieper motto in verwerkt: wie goed doet die goed ontmoet? :?

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Trieste levens die na elkaar ontmoet te hebben, elk een fractie gelukkiger huns weegs gaan. Ik zou de omschrijving van die broers ook iets compacter maken. Maak er verslaafden en een dronkaard van.

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Annemiek, ik wilde het happy end verbreken, dus ging ieder zijn weg. Mili, vanuit jouw ogen beschouw ik dit als compliment. Janp, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Inderdaad, totaal vier broers, ik heb het verduidelijkt, hoop ik. Marietje, ik ga dat bekijken. ik wilde het op in sprookjestaal neerzetten, zo van de een doet dit , de ander dat. En om te schetsen uit welke situatie hij kwam. Dos, compacter dus. Ik vind het een goed voorstel. Dank je wel voor de opbouwende reacties, mensen!

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
In eerste instantie vond ik het een beetje vreemd verhaaltje. Na alle reacties vond ik het een mooi verhaaltje. Je maakt ons deelgenoot van een fragment van het leven van twee van elkaar vreemde mensen. Erg mooi. Ik ben het wat de broers betreft wel met Marietje eens. Het zette mij op het verkeerde been.

Lid sinds

17 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal. Ik dacht ook dat ze elkaar zouden vinden, maar een paar schoenen, dat is ook mooi.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ah, ik wist niet waarom de vrouw huilde maar nu is het verhaal compleet duidelijk. Mooi hoe deze twee mensen elkaar ontmoeten. :thumbsup:

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
een 'toevallig' sprookje met een tot de verbeelding sprekende gebeurtenissen: een vrouw die snikt houdt op met huilen. Waarom, dat mogen/kunnen we zelf een beetje invullen. Misschien is het zelfs ook vanwege die andere gebeurtenis een man, Herman?, die bij de kledingbak zijn eigen schoenen past, de schoenen, die hij daar vergeten was? Huilt de vrouw daarom minder? etc. er is mij een beetje teveel onduidelijk...

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Thijs, de vrouw, emotioneel al in de war door het verlies van Herman, laat de zak kleding vallen op straat. De man op blote voeten biedt haar hulp, en past de schoenen van de dode Herman. Het stemt haar tot rust. het snikken stopt. Ik hoop dat dit iets verduidelijkt maar iedereen mag zijn eigen invulling geven aan het sprookje, wat mij betreft. En ook, niet alles hoeft duidelijk te zijn, dat prikkelt de fantasie misschien. Dank je voor de reactie.

Lid sinds

8 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Maddbrug, Een mooi verhaal. Een sprookje en tegelijkertijd ook een situatie die zo maar in het echte leven kan ontstaan. De twee mensen treuren om verschillende redenen, maar dan blijkt dat verdriet een gemeenschappelijkheid kan veroorzaken.