Meisjes zoals Aisha zijn de keerzijde van mijn werk. Een verfrissende afwisseling van het geweld. ‘Dorst,’ zegt ze, terwijl ze met haar kleine handjes een kommetje vormt. Mijn collega, Robert, rommelt in zijn rugzak en geeft haar een flesje water. Haar ogen worden groot, terwijl ze weg rent gebaart ze ons te volgen. Robert kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. Waarom niet? Ik heb genoeg gesprekken gevoerd met dorpsoudsten. Robert en John volgen het Afghaanse meisje. Ik volg hun. Dorpelingen knikken naar ons. De meeste glimlachen, anderen niet. Mijn vinger blijft een centimeter van de trekker verwijderd. Hier ligt een aanval om elke hoek. Ik kijk naar het meisje, haar krullen dansen op en neer terwijl ze voor ons uit holt. De knul rechts kijkt kwaad. Wanneer ik langs loop zie ik het. Zijn hand schiet in zijn gewaad. Ik richt mijn wapen en stap naar voren. De jongen schrikt en tilt zijn gewaad op. Een foto camera. Hij wijst naar mij, en dan naar zichzelf. Robert en John lopen door, achter het kind aan. 'Straks, als we terug komen,' zeg ik, in gebroken Arabisch,. Aisha stopt voor een hut, voorzichtig loopt ze naar binnen. John blijft voor de hut staan terwijl ik naar binnen ga. Op het bed ligt een oude vrouw, zweet drijft over haar bleke gezicht. Aisha opent het flesje water en laat haar moeder drinken. Haar vader stapt op me af. 'Ziek,' zegt hij. Ik haal nog twee flessen water uit mijn rugzak en zet ze op een klein gammel tafeltje. 'Morgen gaan we terug met de medici,' zeg ik tegen Robert. 'We zullen u helpen.' De vader knikt, een traan rolt over zijn wang. Zwijgend lopen we terug. Dit ziet men niet op het nieuws, het staat in geen enkele krant. Bloedige gevechten, dat wilt de menigte. De horror. Maar dit is waarom ik deze baret draag. Om te helpen. Niet om te doden. De jongen met de camera is er niet meer. Maar dat komt ook morgen wel.