Mijn benen hebben weinig zin om de inspanning te verrichten die nodig is om op de tweede verdieping te komen. Mijn hoofd duizelt nog van de grote hoeveelheid biertjes van het feest gisteren. Als een hondje loop ik achter de aantrekkelijke begeleidster Ginny aan. Ze had nog meer op dan ik gisteren, maar lijkt er nog wel zin in te hebben. We komen aan in een ruimte die er uit ziet als een scheikundelokaal dat al jaren niet meer wordt gebruikt. In het midden staat een tafel waarop een jongen ligt die ik volgens mij al een keer eerder heb gezien deze week. Achter hem staan drie jongens die ik herken als de begeleiders van de andere groepen. Ginny gaat op verleidelijke wijze op de rand van de tafel zitten. ‘Oke jongens, Noël hier is vermoord. Er zijn drie verdachten, en geen aanwijzingen. Maar jullie als getalenteerde aanstormende rechtenstudenten hebben ook geen aanwijzingen nodig. Per persoon krijgen jullie een minuut de tijd om de verdachten te ondervragen, en dan mogen jullie de naam van de dader op een briefje schrijven. De goede inzendingen krijgen een reep chocolade.’ Ik mag als eerste de begeleider Bill ondervragen. ‘Waar was je op het tijdstip van de moord?’ ‘Hoe laat was dat?’ Oei, dat is waar ook. Ik vraag hem vervolgens wat zijn relatie tot het slachtoffer was en krijg daarop een heel lang verhaal. Na twee vragen is de tijd om, dat begint goed. Bij de andere twee verdachten gaat het niet veel beter, en ik gok er maar op dat Bill het heeft gedaan. Hij ziet er heel verdacht uit. Had ik toch een andere studie moeten kiezen? Ginny’s blik lijkt te verstarren als ze mijn briefje in ontvangst neemt. ‘Volgens mij is Noël echt dood.’ ‘Ginny, heb je soms weer te veel op?’ vraagt Bill. ‘Nee kijk dan, zijn borstkas beweegt niet. Hij lijkt wel niet te ademen…’ Ginny loopt op Noël af en voelt aan zijn pols. ‘Verdomme, hij heeft geen polsslag! Bel een ambulance! Heeft er hier iemand een EHBO diploma?’ De drie begeleiders beginnen als kippen zonder koppen te rennen in verschillende richtingen. Ginny besluit zelf maar 112 te bellen. Een meisje uit onze groep slaat een gil en rent de ruimte uit. Ik ben de enige die zich over Noël ontfermt. Zijn handen voelen koud aan, alsof hij hier al uren ligt. Opeens herinner ik me dat ik gisteren nog met hem heb gedronken. Verschillende keren heb ik zijn glas met wodka gevuld. Ik had mijn eigen naam op het briefje moeten schrijven.