Dag! Mijn eerste bericht op dit forum. Ik ben van plan om vanaf nu elke week iets in te leveren, ter oefening van de schrijfspieren. Schrijven is al lang een hobby, maar ik houd het meestal voor mezelf. Dus als extraatje nu ook een oefening in kritiek krijgen( en teruggeven natuurlijk). -------------------- De verteller De woorden die hij spreekt dringen niet meer door de muur van gedachten heen. Ik zit daar maar, mijn blik op oneindig. Onze fauteuils staan schuin tegenover elkaar opgesteld, zijn relaas gaat letterlijk en figuurlijk langs mij heen. Werktuigelijk knik ik op geregelde tijd. Een beroepsdeformatie die nu van pas komt. Normaal is het verre van mij een moreel oordeel te vellen, laat staan mij erdoor te laten beïnvloeden. Nu blijkt het echter een obstakel. Kennis is potentieel gevaarlijk, ‘ontweten’ is niet mogelijk. Mij niet laten leiden door het verhaal dat mij verleden weekend in de kroeg ter ore kwam lijkt in de praktijk dus niet te gaan. De informatie was mij echter off the record toevertrouwd. Als ik mijn cliënt wil overdragen moet ik op zijn minst een aanleiding hebben. Natuurlijk kan ik een onwaarheid verzinnen, maar dit strookt niet met mijn overtuigingen. In de toon van zijn stem bemerkt ik dat hij een nieuw hoofdstuk ging beginnen. Ik mompel een gemeenplaats. De schurk, schiet door mijn hoofd. Weinig van wat hij oplepelt is waar. Hij doet zich voor als een slachtoffer, maar is dat dus niet. Hij ontkent verantwoordelijk te zijn voor haar letsel. Het lijkt pathologisch, maar wellicht is hij een goede leugenaar. In dit stadium nog niet te zeggen. Ik weet niet wat er met me aan de hand is. Ik voel een emotionele band met de vrouw, zonder haar te kennen. Het moeten de hormonen zijn die mijn gedachten sturen. Het beeld van mijn nieuwgeboren dochtertje, liggend in de armen van haar moeder, flitst voorbij. Ik associeer het letsel aan de vrouw met eventueel letsel dat mijn dochtertje wordt toegebracht. Woede welt in me op. Ik tracht mezelf in de hand te houden. Mij laten leiden door irrationele gedachten wil ik niet. Een ader bij mijn slaap begint te kloppen, ik krijg hoofdpijn. Ik sta op. “Verexcuseert u mij, meneer De Zwart.” De man staart me wat verschrikt aan. Ik stamel lichtelijk terwijl ik vervolg: “Ik denk niet dat mijn gezondheid me toelaat om op dit moment… u aan te nemen. Het lijkt mij beter om u aan een collega over te dragen.” De man stemt toe, we schudden de handen. Als hij vertrokken is, ijsbeer ik wat door mijn lege kantoor. Ik kijk uit het raam. Mijn hoofdpijn neemt af. Daarvoor in de plaats voel ik mij nu misselijk.