Ik weet het -- jezelf overeten is ongezond. Maar er zijn situaties dat je wel moet. Zoals die keer dat we bij een hartelijk boerenechtpaar dineerden. We woonden nog niet zo lang in Frankrijk; de uitnodiging bezegelde onze vriendschap. Jaap en ik stapten door de lage deuropening de in tl-licht badende woonkamer binnen. "Bonsoir!" Marianne groette ons vanuit de keuken. Haar man, André, gebaarde ons meteen plaats te nemen aan de gedekte tafel. "Soupe au fromage,” lichtte Marianne de genereuze porties toe die ze op onze borden schepte. Het mengsel van kool, gruyere en brood leek meer op stamppot dan op soep. "Mmm...heerlijk." Marianne straalde. Ik had nog maar net m'n bord leeg toen Marianne ons verwachtingsvol een tweede portie aanbood. "Vooruit, nog een beetje dan." "Ik reken op een licht toetje," fluisterde ik tegen Jaap. Toen Marianne mandjes met stokbrood op tafel zette, herinnerde ik me de Franse gewoonte om kaas na te eten. Maar de bruine pasta leek niet op kaas. "Paté de foie gras." André ogen sprankelden. "Van onze eigen eenden." Ik verstijfde. Uit dierenliefde was ik geen grote vleeseter; nu moest ik lever van mishandelde vogels verorberen. "We hebben drie eenden geslacht voor vanavond," lichtte Marianne toe. "Bon appetit!" Uit respect voor onze vrienden besmeerde ik twee stukjes brood met leverpastei en spoelde ze weg met wijn. En dan nu het toetje. Ontzet zagen we Marianne een ovenschaal binnenbrengen. "Gebraden eend." Ik staarde naar de verzameling sissende lichaamsdelen. "En het bijgerecht -- gegratineerde kastanjes en aardappelen." Jaap floot zachtjes. "Ik...het spijt me, ik kan geen --" "Maar dit is het hoofdgerecht," riep Marianne uit. André beaamde, "Oui, oui -- c’est très bon.” Hij wreef over z'n maag die verrassend plat was. Ik koos het kleinste pootje. "Mais non, op één been kan je niet lopen." André legde nog een stuk eend op m'n bord. "Voilà. En wat groenten." Een aanzienlijke hoeveelheid koolhydraten belandde naast het vlees. Ik overwoog een deel te laten staan, maar Marianne's teleurgestelde blik op mijn halfvolle bord motiveerde me om door te ploegen. Alsjeblieft -- geen kaas. Ik frunnikte aan m'n broekknoop om mijn uitdijende buik meer ruimte te geven. Drie riekende kazen staarden ons aan. "Deze blauwe kaas heeft mijn nicht gemaakt; deze harde kaas komt uit de stal van de buren; en deze zachte schoonheid..." Ze sneed een extra groot stuk voor mij af, "...heb ik zelf gemaakt." Ik treuzelde om mijn maag tijd te gunnen een deel van zijn lading te lossen voordat de volgende hap binnenkwam. Hoge dessertglazen pronkten met hun romige inhoud. "Zelfgemaakte île flottante." Zoals een soldaat aan het einde van een tweedaagse mars zich alleen nog bezighoudt met de volgende stap, zo richtte ik me op de ene hap na de andere. "Champagne!” We hieven het glas. "À l'amitié!" "À l'amitié!" Toen we eindelijk naar de auto waggelden, bekende Jaap, "Ik dacht dat die "soep" een eenpansmaaltijd was." Ik kreunde. "Ik ook. Eten...nooit meer!" Ongezond overvol. Tot kotsens toe opgeblazen. Omwille van de vriendschap.