#62 Epidaurus

“Shit, deze monoloog moet ik echt nog beter doornemen. Steeds komt de intentie niet over. Wat vind jij Mark?” “Klopt Isabelle. Het is helemaal niet slecht hoor. Maar je kan uit deze monoloog meer halen. Dieper gaan. Neem het nog gewoon een aantal keer door. Ik bespreek nog wat laatste dingen met de rest van de cast. Ik zie je morgen bij de première. Vergeet niet dat je het kan. Anders had ik je niet aangenomen. Tot morgen!” Ze geven elkaar een kus ter afscheid. Isabelle concentreert zich opnieuw op haar allesbepalende monoloog tot ze een stem hoort vanuit de tribune. De stem is onduidelijk, maar ze ziet een gestalte. “Wie ben je?” “Mama, ik ben het.” Isabelle valt stil. Wat doet Roos hier nou? Sinds haar twintigste heeft Isabelle haar niet vaak meer gezien. Allebei druk bezig met hun eigen bestaan. Roos heeft nog nooit een voorstelling gezien van Isabelle. Nu hier in Griekenland is ze er plotseling. Waarom? “Dat had je niet verwacht zeker? Ik kan haast vanaf hier je gedachten lezen. Dat zei je vroeger vaak al dat het lijkt alsof ik gedachten kan lezen. Maar bij jou is dat niet moeilijk mam, jij bent zo transparant. Ik kan gewoon op je gezicht zien wat je denkt. En dus ook hoe je over mij denkt mam. Je vindt me maar een moeilijk kind, een aansteller toch? Iemand die jou tropenjaren heeft bezorgd. Toch mam?” “Roos, wat kom je doen lieverd? Dit lijkt me niet het moment noch de plaats om het hier over te hebben.” “Ga jij weer bepalen hoe en wanneer we het over iets moeten hebben. Vroeger heb ik zo vaak naar jouw goedbedoelde adviezen en uitleg moeten luisteren. Waar ik vaak de helft niet van begreep. Nu luister je maar eens naar mij.” Terwijl Roos naar beneden loopt praat ze verder. Isabelle begrijpt dat ze haar repetitie maar even moet uitstellen. “Weet jij mam, waarom ik nog nooit naar een voorstelling ben geweest van jou? Heb je enig idee?” Voordat Isabelle kan antwoorden geeft Roos het antwoord al. “Jij denkt zeker dat ik het druk heb gehad met mijn eigen leven? Weet je waar ik het te druk mee heb gehad? Met me schuldig voelen mam. Schuldig voelen dat jouw carrière veel later dan gemiddeld van de grond is gekomen. Dat jij jezelf hebt opgeofferd om mij en mijn broer met een moeder te laten opgroeien. Vooral ik had jou nodig. Ik kon niet zonder vaste structuur en ik functioneerde niet goed in grote groepen zoals op een opvang vaak voorkomt. Daarom ben jij bij ons gebleven.” “Maar lieverd, dat heb ik graag gedaan.” Zegt Isabelle zacht, haast in zichzelf. Juist omdat ik zelf geen moeder om me heen had die naar me luisterde en er voor me was. “ Roos valt haar in de rede. “Precies mam. Je wilde ons niet tekort doen. Maar je hebt jezelf wel tekort gedaan. En dat heb ik altijd gevoeld. Dat zat ook in je toon. Omdat ik niet was zoals de anderen. Omdat ik steeds mijn eigen weg wilde zoeken. Omdat ik mijn emoties niet kon reguleren en ze vaak botvierde op jou. Dat nam je me kwalijk. Je wilde er graag voor me zijn, maar dan moest ik wel zijn zoals de rest.” “Roos, luister jij nu eens goed naar mij. Ja, het klopt dat ik het moeilijk vond dat je niet was zoals de rest. Ja, het klopt dat ik het heel zwaar vond dat jij jouw emoties en spanning op mij afreageerde. Maar ik vond dat vooral zwaar omdat het me machteloos maakte. Omdat ik zag, als moeder, dat jij het in deze maatschappij heel moeilijk zou kunnen krijgen. Dat niet zomaar iedereen jouw gedrag zou accepteren. Daarom wilde ik je leren hoe het makkelijker kon als je je soms kon aanpassen aan de situatie.” Isabelle hoort zachtjes de stem van Roos “Hoor wie het zegt” “Ja Roos, ik kon me ook niet altijd aanpassen aan de situatie met jou. Dat klopt. Ik vond je ook af en toe een rotkind. Maar geloof me, ik wilde het leven voor jou aangenamer maken en natuurlijk diende dat ook mijn belang. Dan zou mijn leven, en dat van je broer, ook aangenamer zijn. Maar altijd heb ik van je gehouden. Je hebt me vertederd tot op het bot. En ik had achteraf zeker dezelfde keuzes gemaakt.” Inmiddels is Roos beneden en staat ze voor het podium. “weet je mam, waarom ik hier ben? Om je te vertellen dat ik aangenomen ben op de toneelschool. Nog net voordat ik de leeftijdsgrens bereikt heb. En omdat ik af wil rekenen met mijn schuldgevoel naar jou. Ik vind nog steeds dat je het mij nooit kwalijk had mogen nemen dat jij jezelf hebt willen opofferen. Maar ik zie ook dat ik daarmee moet afrekenen. Jij hebt mij niet willen belasten.” “Roos, ik had een ander levenspad voor mezelf gewenst. Maar dat heeft met andere dingen te maken dan met jou en je broer. Jullie zijn juist degenen die mij mezelf hebben gegeven. Ondanks dat we het soms zwaar hadden ben ik je dankbaar in plaats van dat ik je ook maar iets kwalijk neem.” Ze geven elkaar een stevige knuffel. “Gefeliciteerd dat je bent aangenomen lieve meid! Wil je nu eens kijken vanaf de eerste rij of mijn monoloog voldoende is?”