#62 - Het theater van Epidaurus

Hij die er nooit was Het is vroeg in de morgen. Langzaam ontwaakt het theater van Epidaurus. Op mijn enige kind na is er niemand. Olivier zit op de bovenste rij en staart naar beneden. Hij is gegroeid en ik meen een stoppelbaardje te herkennen. Ik sta beneden, midden op de wereldberoemde toneelvloer, als een dartspijl die exact de roos heeft getroffen. Ik zeg: ‘Goed dat je er bent.’ ‘Wat doe ik hier?’ ‘Ik moet je spreken.’ ‘Waarover?’ ‘Over vroeger.’ Olivier kijkt ongemakkelijk om zich heen. ‘Wat wil je?’ ‘Ik wil het goed maken. Kan dat?’ ‘Het goed maken? Rot op, klootzak.’ ‘Zullen we het schappelijk houden?’ ‘Schappelijk?’ Een schamperende blik in zijn ogen. ‘En dat zeg jij…’ ‘Ik weet het. Ik heb veel dingen fout gedaan.’ ‘Veel? Alles!’ ‘Nu overdrijf je.’ ‘Je kent me niet, man.’ ‘Ik ben je vader.’ ‘Biologisch misschien. Verder ben jij niks van mij.’ Ik zal niet ontkennen dat zijn woorden me raken. ‘Ik wil weer een keer wat met je doen. Lekker kanoën, zwemmen. Naar Walibi?’ ‘Wat denk jij nou? Dat je veertien jaar afwezigheid effe in een middagje kan inhalen? Kanker op. Ik walg van jou.’ Olivier springt op en maakt aanstalten te vertrekken. Ik roep omhoog: ‘Wacht. Blijf! Het spijt me.’ Olivier draait zich om. ‘Wat precies?’ Ik wil hem antwoorden, het moeizame gesprek voortzetten, maar haper. Ik kijk naar boven, naar zijn gelaatstrekken, de pet op zijn hoofd. De ongemakkelijke stilte duurt voort. ‘Wat?’ roept Olivier ongeduldig. ‘Nee, niks. Je houding, je taal. Ik realiseer me nu pas hoeveel wij op elkaar lijken.’ De figuurlijke druppel. Olivier gooit woest zijn armen in de lucht en brult vanaf de bovenste trede: ‘Dat neem je terug! Jij hebt geen idee wie ik ben! Weet jij hoeveel pijn je mij en mama hebt gedaan? En nog steeds doet?’ Een emotionele snik. ‘Dat is mijn grootste nachtmerrie, dat ik op jou ga lijken! Gore klootzak dat je bent!’ De verwensingen en grove taal galmen door het theater. ‘Olivier, jij bent mijn enige zoon. Mijn enige kind. Ik heb veel fout gedaan, ik ben die klassieke onverantwoordelijke vader geweest, met alle gevolgen van dien. Maar ik houd zielsveel van je. Geef deze gore klootzak alsjeblieft een tweede kans. Of misschien inmiddels al een derde of vierde. Laten we opnieuw beginnen. Ergens waar jij wilt. Ik verwacht niet dat je me direct vergeeft.’ Olivier ploft neer en verzucht: ‘Dat heb ik allang gedaan.’ ‘Werkelijk?’ ‘Ergens begrijp ik je.’ ‘Ik snap het niet.’ ‘Ik heb wel eens geprobeerd me in je te verplaatsen. Je was jong. Ambitieus. Dan die mededeling dat je vader wordt, maar tegelijkertijd de wereld die voor je open ligt. Dat is niet niks.’ ‘Ik denk niet dat jij beseft hoeveel die woorden voor mij betekenen.’ ‘Donderdag is mijn vrije dag.’ ‘Gaan we kanoën?’ ‘Wat jij wil. Nu ga ik terug naar mijn vrienden.’ Olivier verlaat het theater en kijkt niet meer om. Ik haal opgelucht adem. De opening is er.