Elke hartslag is voelbaar. De afgelopen vijf dagen is elke frustratie eruit geforceerd, waarbij ik me alleen maar afvroeg waarom ik dit zo nodig moest doen. Ik bedoel, ik heb helemaal niks met dit land. En al dat gedoe van dat je geen geld meer zou kunnen pinnen en die protesten en zo, het levert alleen maar stress op. ‘Ontspan Julia, maak je hoofd leeg. Focus op je ademhaling. Haal rustig in, en blaas dan weer heel rustig uit. Doe alsof ik er niet ben. Alsof dit een gewone vakantie voor je is.’ Inademen doe ik vanuit de borsten, veel te hoog en te diep. Ik adem uit alsof er iets aan mijn longen mankeert. ‘Iets rustiger Julia. Goed zo, je kunt het wel. Denk maar weer even aan je doelen, wat wilde je ook al weer bereiken?’ ‘Alles bijleggen. Alles moet worden bijgelegd.’ ‘Goed zo, en met wie ook alweer?’ ‘Michael.’ ‘Inderdaad. Nu, als je ontspannen bent mag je met je gedachten naar hem gaan. Stel je zit in dit theater met hem naar een Grieks toneelspel te kijken. Ontroerd door het mooie spel, loop je met hem terug naar het hotel en nemen jullie plaats in het luxueuze waterbed. Zie je het voor je?’ ‘Ja,’ zeg ik, hoewel ik me niet kan voorstellen ooit in een luxueuze hotelkamer te willen slapen. ‘Heel goed. Nu, je had Michael toch nog iets te vertellen? Nu is je kans.’ Mijn hartslag versnelt. Honderdvijftig slagen per minuut. Dat hoort hier ook bij, je hartslag meten. Die van Harry was maar liefst tweehonderd toen hij over zijn echtscheiding vertelde. Maar het schijnt dat hij hartritmestoornissen heeft. Harry is de enige man in de groep. Ik heb wel een beetje medelijden met hem. ‘Het is lastig voor je merk ik. Misschien moet je beginnen te vertellen wat het met je deed toen je Michael ontmoette.’ ‘Michael, ik had dit niet moeten doen.’ ‘Heel goed, je kunt het wel. En wat had je ook alweer niet moeten doen?’ ‘Hem afsnauwen toen hij dat niet verdiend had.’ Ondanks de afstand tussen ons kan ik goed zien dat de vrouw glimlacht. Ze lijkt iets ouder dan mijn vorige, maar haar ideeën over confrontatietherapie zijn hetzelfde. Volgens haar is het een vorm van cognitieve gedragstherapie die alleen zij toepast. ‘Maar Julia, je kunt niet meer je excuses aanbieden toch?’ ‘Hoezo?’ ‘Nou, er was toch wat met Michael gebeurd?’ De hartslagmeter slaat op tilt. Ik heb zeker weten Harry’s record verbroken. Zweetdruppels, precies dezelfde als twee jaar geleden. Déjà vu gevoel met hoofdletters. ‘Moet dit? Ik heb dit toch allemaal al verteld?’ ‘Julia, dit hoort erbij.’ ‘Ik kan dit niet, echt niet.’ Mijn ogen branden, maar ik weet dat ik nu niet de slachtofferrol kan innemen. ‘Hij is dood. Morsdood.’ ‘En hoe kwam dat ook alweer?’ ‘Wat maakt dat verdomme nou uit?!’ ‘Je wilt het verwerken toch? Gooi het er nog een keer uit. Anders gaat het alleen maar een eigen leven leiden.’ ‘Verdomme. Okee, hij heeft zichzelf een kogel door zijn hoofd gejaagd. En dat is allemaal mijn schuld. Alles is mijn schuld.’ ‘Nee Julia, niet veroordelen. Alleen beschouwen, dat is heel belangrijk.’ Haar stem lijkt opeens van ver buiten het theater te komen. Ze begrijpt het niet, niemand begrijpt het. Niemand begrijpt dat ik de enige was die dit had kunnen voorkomen.