De film die in mijn hoofd werd afgespeeld bij het lezen van dit verhaal was niet echt smakelijk. Het toeval wil dat een van de namen van de hoofdpersonen hetzelfde is als die van iemand in mijn nabije omgeving. Dat maakt het voor mij persoonlijk nog iets vreemder. Die buurman is in ieder geval een tijdje uitgeschakeld. Goed dat ze nog zo actief zijn maar toch ook zo bewust bezig met het naderende einde :). Maar de inleiding was voor mij niet echt nodig. Wel toevallig dat het 69 appartementen zijn. Onsmakelijk grappig verhaal.

Annemieke, ik heb een verhaal willen schrijven over hoogbejaarde mensen, zonder expliciet te noemen dat ze hoogbejaard zijn. Ook wou ik ze een gesprek in de slaapkamer laten voeren dat niets met sex te maken had. In de inleiding sloft Albert van het schrijverscafé in de recreatieruimte naar zijn appartement. Op het eind van het verhaal leg ik dus een verbinding met de inleiding. Die is dus hard nodig. Het bejaardencomplex is gebouwd in drie secties van elk drieëntwintig woningen: 3 x 23 = 69. ;-)

Een heerlijk typisch Dos verhaal! Ik heb het dus jou gemist. :P De uitgebreide omschrijving van het appartementen complex hoeft van mij ook niet. Bij de -vreemde luier- krijg ik de eerste glimlach die steeds breder wordt. Het einde mag van mij wat meer to the point. Seks op je tweeënnegentig! Gelukkig nog verweggistan... (De smileys werken niet meer- meer mensen last van?)

Door een zeer korte omschrijving te geven van het appartementen-complex kan ik eigenschappen en zaken van hoogbejaarde mensen introduceren, zonder expliciet te zeggen dat het om ouden van dagen gaat. Jij hebt al uitgerekend dat Albert 92 is. Ik had je dat rekensommetje kunnen besparen door sec te schrijven dat hij 92 was. Ik heb zijn leeftijd gekoppeld aan zijn vergeetachtigheid. 'Show' bereik je vaak via een omweg.

(De smileys werken niet meer- meer mensen last van?)

Yep, heb ik ook last van! Dos, ik vind het eigenlijk wel leuk al die extra details. Enkel het doodskaartje kwam bij mij wat uit de lucht vallen, en dat gaf het de hele setting dan weer een andere draai.

Lili, door de andere verhalen ben je er aan gewend geraakt dat de dialoog over seks gaat. In mijn verhaal speelt jaloezie geen rol. En sex eigenlijk ook niet. Wat die twee doen, is het naspelen van oude herinneringen. Met het doodskaartje geef ik aan dat ze met beide benen bijna in hun graf staan.

Mij stoorde de omschrijving van de setting niet. Volgens mij wordt het hilarisch effect er zelfs door versterkt. Ik heb in ieder geval dubbel gelegen van het lachen. Ik zou deze nog iets aanpassen: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, die stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt. bijvoorbeeld: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, waardoor deze stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt.

Bart, dank voor je kritische blik, maar ik vind de zin met 'waardoor' te uitleggerig. Het is wel duidelijk dat dat duwtje de oorzaak is.

Lol! Heel goed gedaan.

Fijn Petra, dat je er enige lol aan beleefd hebt.

Als je het langer een geheim wil houden dat het over hoogbejaarden gaat dan zou ik het stukje inleiding net iets aanscherpen.

Ik wil het niet geheim houden, ik wil het niet met zoveel woorden benoemen.

Bart, dank voor je kritische blik, maar ik vind de zin met 'waardoor' te uitleggerig. Het is wel duidelijk dat dat duwtje de oorzaak is.

Voor de meesten is het waarschijnlijk in één keer duidelijk Ik struikelde over 'het duwtje, die".

Volgens mijn ondeskundige blik, Bart, is 'de buurman' het antecedent. Toch!?

@Dos, het sloffen en de pantoffels geeft direct al aan dat het om oudere mensen gaat. De inleidende setting vind ik voorbereidend op hetgeen komen gaat. 'Op bevel van zijn vingerafdruk': zo hightech daar? Het is volkomen ontluisterend, de luiers incluis. De sfeer die je oproept, bedoel ik. Zoals de volkomen niet-belangstelling vanuit de man van Gondje voor haar overspel. Sterk relativerend. De zin die @Bart aanhaalt: [Ik zou deze nog iets aanpassen: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, die stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt. bijvoorbeeld: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, waardoor deze stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt.] vind ik beide niet fraai. Buurman was net daarvoor drijvend ontspannen bezig geweest. Hoezo stokstijf? ... waardoor deze van het bed afkukelde. De andere kant is antiboeiend. Dat hij daarna doodstil zou zijn na het breken van botten, krijg je er bij mij niet in. Noem jij een hoofdkussen een kopkussen? Dos, een onthutsende bijdrage al met al. Rauw en nakend die rond blijft drijven in mijn hoofd.

Mili, die buurman is ook hoogbejaard en stram en stijf van lijf en leden. Daarom roep ik het beeld op van stokstaartjes, die met een kaarsrechte rug op de uitkijk staan. Toen hij onverwacht een zijwaarts duwtje kreeg van Albert, had hij niet de souplesse om zijn rug naar voren te buigen en zich vast te grijpen aan het lijf van Aldegonde, om zo zijn val proberen te voorkomen. Daarom valt hij stokstijf van het bed af. De buurman is daarvoor wel 'drijvend ontspannen bezig geweest’, maar alleen met zijn stokstijve, kaarsrechte rug, en enkel vanuit zijn heupgewrichten. De andere kant van het bed is zodanig boeiend dat de buurman geheel uit het zicht verdwijnt. Hij is voor Albert en Aldegonde niet meer aanwezig, hij is als totaal niet interessant uit hun korte geheugen verdwenen. Ik kreeg de indruk dat de buurman met zijn hoofd op een radiator viel of anderszins ongelukkig terecht kwam. Mogelijk is hij al gecremeerd of begraven en was dat zijn laatste nummertje ‘doen alsof’. Hoofdkussen is Nederlandser dan kopkussen. Hier in het zuiden en in België slapen we graag op een kopkussen. Het staat niet in de Dikke van Dale, maar ze zijn wel te koop bij Bol.com. Voortaan slaap ik op een hoofdkussen, dat zal mijn nachtrust ten goede komen. Op die bewuste zin van jou en Bart ga ik broeden.

Dos Wijnhof, Voor mij is dit de kern:

Hij imiteert graag ‘op z’n hondjes’, maar het stelt niks voor. Het is zijn niet aflatende geilheid die hier ten grave gedragen wordt.

Goed verhaal met sterke details.

Juist, vergane glorie die ten einde loopt.

@Dos, het sloffen en de pantoffels geeft direct al aan dat het om oudere mensen gaat. De inleidende setting vind ik voorbereidend op hetgeen komen gaat. 'Op bevel van zijn vingerafdruk': zo hightech daar? Het is volkomen ontluisterend, de luiers incluis. De sfeer die je oproept, bedoel ik. Zoals de volkomen niet-belangstelling vanuit de man van Gondje voor haar overspel. Sterk relativerend. De zin die @Bart aanhaalt: [Ik zou deze nog iets aanpassen: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, die stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt. bijvoorbeeld: Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, waardoor deze stokstijf aan de andere kant van het bed af kukelt.] vind ik beide niet fraai. Buurman was net daarvoor drijvend ontspannen bezig geweest. Hoezo stokstijf? ... waardoor deze van het bed afkukelde. De andere kant is antiboeiend. Dat hij daarna doodstil zou zijn na het breken van botten, krijg je er bij mij niet in. Noem jij een hoofdkussen een kopkussen? Dos, een onthutsende bijdrage al met al. Rauw en nakend die rond blijft drijven in mijn hoofd.

Mili, die buurman is ook hoogbejaard en stram en stijf van lijf en leden. Daarom roep ik het beeld op van stokstaartjes, die met een kaarsrechte rug op de uitkijk staan. Toen hij onverwacht een zijwaarts duwtje kreeg van Albert, had hij niet de souplesse om zijn rug naar voren te buigen en zich vast te grijpen aan het lijf van Aldegonde, om zo zijn val proberen te voorkomen. Daarom valt hij stokstijf van het bed af. De buurman is daarvoor wel 'drijvend ontspannen bezig geweest’, maar alleen met zijn stokstijve, kaarsrechte rug, en enkel vanuit zijn heupgewrichten. De andere kant van het bed is zodanig boeiend dat de buurman geheel uit het zicht verdwijnt. Hij is voor Albert en Aldegonde niet meer aanwezig, hij is als totaal niet interessant uit hun korte geheugen verdwenen. Ik kreeg de indruk dat de buurman met zijn hoofd op een radiator viel of anderszins ongelukkig terecht kwam. Mogelijk is hij al gecremeerd of begraven en was dat zijn laatste nummertje ‘doen alsof’. Hoofdkussen is Nederlandser dan kopkussen. Hier in het zuiden en in België slapen we graag op een kopkussen. Het staat niet in de Dikke van Dale, maar ze zijn wel te koop bij Bol.com. Voortaan slaap ik op een hoofdkussen, dat zal mijn nachtrust ten goede komen. Op die bewuste zin van jou en Bart ga ik broeden.

Mili, ik zal zelf slapen op een hoofdkussen, maar hier laat ik het toch maar bij een kopkussen, anders krijg ik twee maal 'hoofd' vlak achter elkaar. En dat is niet mooi.

De geleverde kritiek laten rijpen en vervolgens enkele wijzigingen aangebracht. Op z’n hondjes Albert sloft op zijn pantoffels huiswaarts. Hij woont op een steenworp afstand van de recreatieruimte. Rondom de gezamenlijke ruimten liggen de negenenzestig appartementen, die langs een brede, cirkelvormige gang aan elkaar geschakeld zijn. Alles gelijkvloers. Albert begint vergeetachtig te worden, maar het nummer van zijn woning kan hij nog wel onthouden: tweeëntwintig, zijn geboortejaar. Pal voor de deur van zijn ruime driekamerwoning staat een rollator die niet van zijn Aldegonde is. Zij heeft weer eens bezoek... Op bevel van zijn vingerafdruk zwaait de voordeur open. Het halletje is spaarzaam verlicht. Bijna struikelt hij over een vreemde luier. Als hij door de openstaande deur van de slaapkamer loopt, ziet hij voor het hoge bed van Aldegonde een roze luier liggen; die is van haar. In het schemerlicht van hun gezamenlijke slaapkamer ziet hij hoe Aldegonde op haar knieën voorover gebogen ligt, met haar kale schedel in het hoofdkussen. Ze steunt op haar ellebogen en ze is naakt. En even bloot is de buurman -vel over been- die op zijn knieën, stijf als een stokstaartje en ritmisch als de konijnen, zijn gerimpelde onderlijf tegen de billen van zijn Aldegonde drijft. Hij imiteert graag ‘op z’n hondjes’, maar het stelt niks voor. Het is zijn niet aflatende geilheid die hier ten grave gedragen wordt. Zijn zweet neigt al naar graflucht. Albert schuifelt naderbij en bij het bed gekomen geeft hij zijn buurman een zijwaarts duwtje, die dan stokstijf van het bed af kukelt. Er breken wat botten en een gesmoorde kreet is te horen. Dan is het doodstil. Albert gaat schuin op het bed zitten en Aldegonde draait zich om. “Gondje”, zo noemt hij haar altijd, “ik ben vanavond in het schrijverscafé geweest en heb met Kees van Dendermonde en Liza Verhoffstate de tekst van jouw doodsprentje nog eens doorgenomen. Jij was toch niet te spreken over de zinsnede ‘zij lustte er wel pap van’. Nou, dat heb ik veranderd in ‘ze kon er niet genoeg van krijgen’. Het klinkt wat neutraler. Hoe vind je dat?” “Laat eens lezen?” “Hier is je bril, maar doe alsjeblieft eerst het gebit in je mond.” “ Ja lieverd, ‘Gondje deed het als een hondje’ moet er nog uit, dan is het perfect.”

Mooie sfeer vind de zin 'zijn zweet neigt al naar graflucht' sterk gevonden. Dat hij vergeetachtig blijkt denk ik al uit het feit dat hij de deur niet kan vinden en dat hij oud is. Denk dat je dat niet expliciet hoeft te noemen.

Albert kan de deur van zijn woning juist wel vinden, omdat zijn huisnummer hetzelfde is als zijn geboortejaar; dat zit er nog ingeheid.

Een vermakelijk verhaal. De luiers zijn een mooi detail. Graag gelezen.

Dank voor je reactie, Anne. Je wordt met de maand mooier. :)

Dag Dos, jij en ik leven in heel andere werelden, dat wordt me met iedere opgave duidelijker. Aangezien ik zelf bij "de oudjes" behoor, doet deze aflevering mij een beetje pijn. Kan het een beetje minder? Ik vind het wel leuk die twee werelden vergelijken..... Veel plezier met het armpjes zwaaien tijdens je fietsvakantie en de opdracht "geheim" is een fijne opdracht. Doei :o

Blavatski, probeer er de humor van in te zien, dan leven we even in dezelfde wereld. Als dank voor je reactie zal ik vrijdag naar je zwaaien. Tussen 14.00 en 16.00 uur. Ga maar voor het raam staan.