"Merel? Wat? Merel, dat meen je niet! Dit kun je me toch niet aandoen?" "Uh... Johan, hallo. Ik bedoel... ben je nu al thuis? Je had toch die eh—“ "Nee, die ging niet door. Alex is ziek. Maar verdomme, Merel!" "Ziek? Wat heeft-ie dan?" "Wat heeft ie dan? Jezus, Merel! Ik tref je met een andere vent in bed en jij informeert naar Alex?" "Ja, er schijnt een heel vervelend virus rond te gaan en ik dacht als Alex—“ "Wat? Je maakte je zorgen dat ik het ook zou hebben?" "Ja, nou ja. En dan ik ook... en dan misschien ook eh... Wouter. Wouter, Johan. Johan, Wouter." "Je bent niet wijs, mens! Ga je me nou heel beleefd voorstellen aan die naakte ploert in mijn bed?" "Johan, ik snap dat je een beetje overstuur bent, maar Wouter hier is geen ploert. Wouter heeft vanmorgen, voordat we… nou ja ‘dit’, wel mooi even onze router helemaal opnieuw geïnstalleerd. Dankzij Wouter hebben we weer internet, Johan” “Internet? Internet?? Merel, snap je dan écht niet wat dit betekent?” “Johan, doe even rustig. Je maakt me bang. Ja, ik weet wat dit betekent. Wat wil je dat ik zeg? Dat het niet is wat het lijkt? Het is precies wat het lijkt, Johan, en daar kunnen we heel dramatisch over doen en we kunnen gaan schreeuwen en met dingen gooien, maar zulke mensen zijn wij niet, Johan. En bovendien verandert het daar niet mee. Dus laten we ons als volwassen, goed opgevoede en bovengemiddeld hoog opgeleide mensen gedragen en kijken hoe we vanaf hier verder gaan, oké?… Johan, oké? “Oké, je hebt misschien wel gelijk.” “Goed zo, dat is beter. Doe nou eerst je jas uit — Wouter, doe jij je broek aan — en zet even koffie of zo, dan kunnen we straks, beneden, rustig bespreken hoe we vanaf hier verder gaan.” “Ehm… Wouter, suiker en melk?” “Johan, ik denk dat het beter is als Wouter naar huis gaat. Wouter, ik denk dat het beter is als wij elkaar even niet meer zien. Volgende week misschien weer, goed?” “Merel, hebben we echt weer internet?”