schrijfopdracht#61a foto met een eigen dialoog

Sinds een paar maanden heb ik een vriendin. Het is mijn eerste grote liefde. Voor haar heb ik wel eens voorzichtig enkele andere meisjes benaderd, maar op de één of andere manier brak de kennismaking weer af. Het deed een klein beetje pijn, maar na een paar weken was mijn liefdesverdriet weggeëbd. Maar nu heb ik dus een vaste vriendin; we hebben verkering, zoals dat benoemd wordt. Ze houdt van mij en ik ben stapel op haar. Hoewel onze liefde doorgaans als kalverliefde wordt afgeschilderd, voel ik diep van binnen dat onze liefde meer is dan dat. Hoe zou zoiets moois als nu tussen mij en mijn meisje opbloeit teniet kunnen gaan? Ik heb wel gehoord en gelezen dat liefdes bloeien, groeien en vergaan, maar ik kan dat niet aannemen. Wanneer ik in haar grote, grijze ogen kijk voel ik me helemaal verloren. Ik wil niets liever dan verdrinken in die mooie ogen. Dichters en schrijvers laten geliefden dikwijls in elkaars ogen verdrinken en ik begrijp nu wat ze bedoelen. Enkele dagen geleden was ik bij haar bezoek. Haar ouders hebben mij hartelijk ontvangen. Ik voelde me direct thuis en opgenomen in het gezin. De moeder haalde enkele fotoboeken tevoorschijn en samen bekeken we foto's van nu en van het verleden. Mijn vriendinnetje was een schattige baby, een leuke kleuter en een vrolijk kind. Ze was vooral door haar grootmoeder op alle mogelijke momenten en feesten gefotografeerd. Op één van de foto's is ze misschien een jaar of drie en ze zit naast een klein parmantig jongetje dat haar een kusje geeft. Ik bekeek de foto eens heel goed. Wat raar! Dat jongetje kwam me bekend voor. “Kijk”, zei haar moeder, en ze wees naar een vrolijke vrouw op een volgende foto, “dit is de oma van dit jongetje. Mijn moeder en de oma van dit jongetje zijn al heel lang vriendinnen. Vanaf mijn kleutertijd. Ze stonden samen aan de schoolpoort en kwamen al vlug aan de praat. Spijtig genoeg is ze verhuisd naar een andere stad en zien ze elkaar iets minder dan toen. Maar hun vriendschap is er nog steeds.” Ik bezag de foto en vol verbazing keek ik naar de oma van het mij bekend voorkomende jongetje. Volgens mij zag ik mijn oma als jonge vrouw. Er was geen twijfel mogelijk. Een jongere uitgave van mijn oma lachte vrolijk naar de camera. Was me dat een verrassing! Stilletjes gaf ik de prachtige jonge vrouw die naast mij zat een kus, even onschuldig en teder als zeventien jaar geleden! Foto's, ja, zij leggen herinneringen vast en zorgen soms voor heel speciale effecten. Ze zijn een geschenk van het leven.