Het is alweer de derde keer dat de bel gaat vandaag. Ik slof richting de deur en zie een lang gestalte achter het glas staan. Met een zwaai doe ik de deur open. Mijn hart begint sneller te kloppen. Dit is hem. Ik weet het zeker. 'Goedenavond, ik ben van de Firma Bruno. Wij inspecteren uw beveiliging. Er zijn de laatste tijd veel aangiften gedaan wegens vreemd gedrag. Zou ik binnen kunnen komen?' Ik sta aan de grond genageld. Ik weet niet wat ik kan doen en mijn hoofd knikt automatisch. Maar daar heb ik direct spijt van. De man loopt langs me en grijnst naar me. Het zweet loopt langs mijn ruggengraat. en ik schuifel achter hem aan. Ik hou hem in de gaten. Hij legt zijn tas naast mijn bank. Met zijn hand gaat hij in zijn jas en dat moment ben ik alert , maar vooral bang. Dit moment is hét moment. Ik ga eraan. De tijd lijkt wel stil te staan, maar als zijn hand weer in beeld komt, dan zie ik een telefoon. Ik slaak een zucht van opluchting. Volgens mij hoorde hij mij, want hij draait zich om en glimlacht. 'Zware dag gehad?' 'Ja heel zwaar' en ik loop richting hem. 'Ik check eerst uw telefoon en laptop.' Ik geef hem mijn laptop. Hij pakt hem vast en kijkt erop. 'U heeft geen beveiliging. Dat is niet goed.' Hij tikt hier en daar op de toetsen. Hij wilt hem weer terug geven, maar op dat moment loopt hij naar de deur. 'Hé!' Tevergeefs ga ik achter hem aan, want hij knalt vol met zijn lichaam tegen de glazen tussendeur. Hij kreunt en ligt voluit op de vloer. Ik buig me over hem heen. 'Doe maar niet.' Ik geef hem een schop in zijn zij. Op dat moment gaat de bel