“Het was daar geweldig!”roept ze, wijzend naar de foto waarop hun caravan staat. “Hmhm” mompel ik. Irma hangt met haar hoofd naast het mijne, half over mij heen gebogen. Ze leunt met één hand op de kantinetafel. Och kijk. Een foto van een ontbijtbuffet, gevolgd door een foto van hetzelfde ontbijtbuffet met daarna een foto van de rest van het ontbijtbuffet, welke verrassend genoeg voorafgaat aan een nieuwe foto van het ontbijtbuffet. Enig…echt. “Roerei met spek… Yoghurt met fruit en muesli… wie eet er nou gebakken aardappelen ‘s morgens?” Alsof ze honger krijgt van haar gewauwel neemt ze nog een hap van haar pistoletje met kaas. Als ze eindelijk stopt met smekken, waarbij ze snuivend door haar neus in- en uitademt, begint ze opnieuw aan één stuk door te tetteren. “Dit is Cor bij de caravan. Daar staat Cor met Basje bij het zwembad. Hier zit Cor op de fiets.” Cor…Cor…Cor. Cor heeft op elke foto een rode pet op. Van de Spar. En Basje is de teckel van Irma en Cor. Het beest staat op elke foto onnozel voor zich uit te staren, net als zijn baasje. Als ik de enorme stapel vakantiefoto’s zie liggen waar ik mij nog doorheen moet worstelen,voer ik het tempo langzaam op. Hopelijk merkt ze het niet. “Niet zo snel, zo zie ik niks.” Kak, mislukt. Naast me zit Freek, die ook gevangen wordt gehouden door Irma. “Is dit niks voor jullie Freek? Julia en de kinderen vinden de camping geweldig, dat weet ik zeker. Je bent er met elf uur rijden al en als je…” “Het is inderdaad niks voor ons, Irma” onderbreekt Freek haar hoofdschuddend. Mijn telefoon gaat. “Sorry Irma, het is mijn moeder.” Ik loop opgelucht de kantine uit en doe net alsof ik mijn moeder vertel dat het goed met mij gaat. Als ik eenmaal buiten sta bel ik Freek terug, dat is toch wel het minste wat ik voor hem kan doen.