#61 Opgezwollen vleesberg. (Voorheen, Walvis)

“Ik ga je steken.” Voor me staat een opgezwollen vleesberg van een man met een mes. De donkere bivakmuts accentueert zijn helblauwe ogen. “Sorry wat? Ik kan je erg moeilijk verstaan.” Langzaam stap ik achteruit. “Jij bent alleen, ik ga je kapot dood steken…” Speeksel spettert in mijn gezicht. “Jij kankerjood!” “Jood?” Snel trek ik de pruik met pijpenkrullen en keppeltje van mijn hoofd. “Je hebt het verkeerd, ik ben hier…” “Jij bent hier. Ik ben hier.” “Ja wij zijn inderdaad allebei nu hier, maar wie is dat daar?” Ik wijs naar iets achter hem. Hij kijkt om en ik zet het op een rennen. “Shit. Jij stinkleugenaar, blijf staan!” “Ja en dan kan je mij neersteken. Ik bedank daarvoor.” “Als ik je zo pak, dan ga ik je dood vermoorden!” De man hobbelt achter me aan. Ik ben al bij de deur als een luide knal weerklinkt en van schrik duik ik in elkaar. “Au, jij zwijn, ezelhond. Dat deed je expres.” Ik kijk achterom en zie dat de man gevallen is. Bloed spuit uit zijn nek en zijn eigen mes steekt er tot het heft in. Hij probeert overeind te komen maar verder dan knielen lukt hem niet. “Wie had dat mes dan wel niet vast? Zoals ik je probeerde te vertellen. Ik ben geen jood.” Aan de andere kant van de kamer kijkt de man glazig naar me. “Geen… jood?” Bloed spat uit zijn mond met elk woord. “Nee, ik was stiekem bij dit joodse feest naar binnen gegaan. Maar, wat voor mongool ben je wel niet, mij zomaar proberen neer te steken?” Het zompige geluid van zijn hoofd dat vloer raakt is zijn laatste antwoord.